Heimilisblaðið - 01.01.1982, Síða 17

komin að láta það fjúka, sem henni bjó
niðri fyrir. En stillti sig þó og kvaddi með
nlskuleg-asta brosi.
Það voru hyggindin ein, sem réðu því
hjá Klaudiu að hér fór með þeim álitlega og
þau skildu skipulega. Hún lét vel við öllu,
þó henni þætti miður fara. Hún vissi vel,
að það var Titus, sem hafði komið því á
leið, að Rut var látin laus og hún áleit hag-
felldast að lifa í friði við hann. En auð-
vitað stóð Antoniusi á sama, hvað réð hjá
henni. Hann mat að engu hylli hennar,
°g óttaðist hana ekki heldur.
Domitian lét líka vinalega við Antonius,
þó að vinsemd hans væri jafnfölsk og hjá
Klaudiu. Hann lét sig engu skipta, hvað
lægi á bak við uppgerðarvináttu þeirra,
því að hann var líka alls óhræddur við
Domitian. Hann óttaðist engan í fæstum
oi’ðum sagt. Hann gekk öruggur götu hins
i'éttláta. Titus var vinur hans og keisar-
inn var honum hliðhollur. En þúsund sinn-
um meira vert var þó hitt, að hann átti al-
máttugan verndara í himninum.
Rut bjó hjá Kvintusi og Priscillu. Þau
unnu hinni ungu mær hugástum og meira
nú en nokkru sinni áður. Hún var eins og
heimt úr helju og gefin þeim að nýju. Hún
var með þeim eins og dóttir þeirra, og
Pi’iscilla gerði allt sem hún gat til þess
að dvölin þar mætti verða henni sem hug-
næmust. Hún vildi varla leyfa Rut að
snerta á nokki’u verki. Þegar gamli Kvint-
us kom heim á kvöldin, þá sátu þau öll
saman og töluðu um Guðs ríki og lofuðu
^i’ottin.
Davíð kom þangað daglega. Hann bjó
hjá Antoniusi. Þeim systkinum leiddist
aldrei að vera samvistum.
Annan gest bar þar oft að garði. Þótt
hann væri auðugur og tiginn maður, þó
að höll keisarans stæði opin fyrir honum,
hótt „höfðingjarnir og hinir voldugu"
sýndu honum alla vináttu og hylli, þá dróst
hjarta hans að þessu fátæklega heimili.
Þar fann hann eitthvað, sem var meira
vert en öll dýrð Rómaborgar. Þar voru
manneskj ur, sem hann átti tal við um það,
sem honum var ríkast í huga. Og þar var
hún, sem hann unni með allri ást æsku-
mannsins.
Hann hafði spurt hana, hvort hún vildi
verða konan sín og hún hafði varpað sér
upp að brjósti hans og játað í hljóði, og
það já var fullt af fagnaðarsælli hamingju.
Einu sinni, er Antonius kom, skundaði
Rut til móts við hann að vanda. Þá var
hann næsta alvarlegur í bragði og yfir
allri framkomu hans var hátíðlegur al-
vörublær.
— Hví ertu svo alvörugefinn í dag,
vinur minn, hvað hefur komið fyrir? spurði
Rut.
— Komdu inn með mér, þá skal ég segja
þér það, svaraði hann og lagði hönd um
háls henni og hafði hana með sér inn í
húsið.
Kvintus var ekki heima og Priscilla var
önnum kafin í eldhúsinu, svo að þau gátu
talað saman í fullu næði.
Hann tók sér sæti á trébekk og Rut sett-
ist á lágan skemil beint á móti honum og
tók í hönd honum.
— Ég átti nýlega tal við Titus, hóf hann
máls, hann er hinn trúfasti vinur minn,
og við eigum honum mikið að þakka. Þess
vegna áleit ég skyldu mína að tala hrein-
skilnislega við hann. Ég sagði honum þá,
að ég vildi láta skírast. Og þótt hann viti
það vel, að hjarta mitt hefur lengi hallast
að hinum kristnu, þá leit hann þó á mig
forviða og svaraði:
— 0, vinur minn, það má ekki verða.
Og er ég hélt þessu fast fram, þá sagði
hann:
— Á ég þá að sjá kappann hann Arrius
minn, hann, sem er svo vopnfimur og flest-
um mönnum hraustari — á ég að sjá hann

HEIMILISBLAÐIÐ
17