Kirkjuritið - 01.03.1935, Blaðsíða 20

108
Asmundur Guðnnindsson:
KirkjuritiS.
ótíma, kveði upp þunga áfellisdóma yfir hverjum þeim,
er vilji ekki aðlivllast liana, tclji málamyndaraftur-
hvari' iðulega gott og giit, veiti þeim engan stuðning
áfram, sem tekiS liafi sinnaskiftum, sendi flokkana
fram í orustulínuna og lofi þeim síðan að eiga sig, o. s.
frv. Hinsvegar dást menn að hreyfingunni og undrast
afrek liennar, þvi aS þaS er staSreynd, sem ekki tjáir
í móti aS mæla, aS hún hefir lireytt illum mönnum í
góSa og veitt einuig þeim, sem þegar voru góSviljaSir,
uýtt |>rek, nýtt hugrekki og nýjan skilning á þvi, hvert
slefna heri. Er i því samhandi oft minst orSa Natans
Söderbloms um hreyfinguna, aS ósegjanlega miklu sé
meira vert uni þaS aS breyta lífi manna til batnaSar en að
bera fram trúarkenningar. Hilt þurfi engan aS undra,
þóll skuggar fylgi líka hennar bjarta ljósi eins og flestu
í mannlífinu. Hér skulu í þessu sambandi aSeins nefndir
dómar 2 annara manna, einbvers frægasta háskólakenn-
ara Englendinga, B. H. Streeters, og ágætasta prédikara
W. B. Selbies. Eiga þeir báSir heima í Oxford. Hinn
fyi íiefndi lýsti þvi vfir þar á alþjóðamótinu í sumár,
sem leið, að nú væri afstaða sín til hreyfingarinnar ekki
lengur „vinsamlegl hlutleysi", heldur fyndi bann, að nú
ælti bann að starfa með, því að hún hefði mesl gildi af
trúarhreyfingum síðustu tíma og þroskaðist að víðsýni.
djúpum skilningi og hagnýtum hyggindum. M. a. lcomst
hann svo að orði:
„Bessi síðustu ár liefi ég verið að virða fvrir mér
ástandið i heiminum. Mér liefur fundist það verða dap-
urlegra og dapurlegra og örvæntingin sífelt fara vax-
andi. AS sönnu er til mikið af góðvilja, en liann nægir
ekki til þess að ráða fram úr ægilegu vandamálunum.
stríðunum, stéttabaráttunni, fjárhagshruninu og örðug-
leikunum. Góðviljuðu mennirnir eru að missa kjarkinn.
Þeir halda að vísu áfram, en verða vondaufari og von-
daufari.....Þessvegna er það skylda mín að snúast til
fylgis við stefnu, sem virðist hafa eignast dularmáttinn