Kirkjuritið - 01.03.1935, Blaðsíða 23

Kirkjuritið.
KIRKJUDEILAN Á ÞÝZKALANDI.
Þegar national-socialistar tóku völd í Þýzkalandi 80.
jnn. 1938 vildu valdhafarnir skapa eina kirkju, eins og
bjóðin var orðin ein þjóð, en upp úr því spunnust þær
harðvítugustu kirkjudeilur, sem orðið hafa þar í landi,
a- m. k. síðan á dögum siðbótar Lúthers.
Hitler og samherjar hans sáu raunar strax, að ekki
tínt orðið neitt úr vonum þeirra um eina kirkju, þvi að
hin rómverska vildi fara sinna ferða, eins og við mátli
búast. Þáverandi varakanslari, von Papen, fór til Róm
°g samdi fyrir hönd þýzka ríkisins við páfastólinn, sá
samningur er í gildi enn, þó báðir séu raunar jafn-
oánægðir með hann, ríkisvaldhafarnir og rómverska
kirkjan.
Þá var sá möguleiki eftir, að kirkjurnar yrðu tvær.
ein rómversk og önnur mótmælendakirkja. Síðan 1815
var mótmælendakirkjan þýzka í 28 sjálfstæðum deild-
um, sem þó höfðu stofnað með sér einskonar bandalag
árið 1922. Þeim átti nú að steypa saman i eina aílsherj-
ar ríkiskirkju. Kirkjan sjálf þagði við þessum ráðagerð-
um valdhafanna í bili, forráðamenn hennar fundu, að
i hinni nýju þjóðnrálastefnu voru þau öfl áberandi, sem
hlutu að verða kirkjunni hættuleg. Ekki þarf annað en
lesa bók Hitlers, „Mein Kanrpf“, eða öllu frekar bók
Rosenbergs, „Der Mythus des XX. Jalrrhunderts“, til þess
að sjá, að þessi grunur hafði við nrikil rök að styðjast.
Um þessar nrundir risu upp þeir tveir flokkar, senr mest
bar á í kirkjulífinu fyrri hluta ársins 1933. Annar þeirra
nefndi sig „ung-unrbótastefnuna“, en lrinir nefnast „þeir
þýzk-kristnu“; háðar þessar stefnur vildu ráða bót á