Kirkjuritið - 01.06.1936, Blaðsíða 26

210
Benjamín Ivristjánsson:
Kirkjuritið.
að hugsa sér, að þetta hvortlveggja hafi verið til, áður en
maðurinn var skapaður og að það muni verða til eftir
að liann líður undir lok á þessari jörð. Það eru ennfrem-
ur líkindi til, að alveg eins og líkamleg orka mannsins
nær skamt, samanborið við alheimsorkuna, eins sé and-
leg orka iians eða skynsemi lítil í samanhurði við þá
skynsemi, sem lifir og starfar í heiminum — skynsemi
Guðs. Hún getur verið ldiðstæð samt sem áður, en ein-
ungis lítil í samanburði. „Hún megnar ei hið minsta
blað að mynda á hlómi smáu“, eins og i sálminum
stendur. í slíkum hlutum sjáum vér, hvernig skynsemi
Guðs yfirstigur gersamlega vora skynsemi. En ltvað vit-
ið og hugsunin er þó mörgum sinnum dásamlegra en
nokkuð annað, sem vér þekkjum í tilverunni, má
marka af því, hverju það getur til leiðar komið. Iljá
mönnum sjáum vér í smáum stil það, sem gerist í óend-
anlega stórum stíl hjá Guði. Þeir nota einnig vit sitt til
að skapa og umbreyta, til að móta tilveruna í ný og ný
form. Þeir eru orðnir viljandi og meðvitandi frömuðir
í hinni skapandi þróun. Þeir eru samverkamenn Guðs,
eins og ritningin kemst að orði.
Þannig er það, sem vér litum á manninn sem hinn
fullkomnasta vott lifsins á jörðinni. Sumir liafa sagt:
Hvað er maðurinn annað en duft og aska í samanhurði
við hinar tröllauknu staðreyndir efnisheimsins? Er þessi
dýrkun mannsins á sjálfum sér annað en þröngsýni og
barnaskapur? Það er liróflað við þéssari hugsun í ált-
unda sálmi Davíðs:
„Þá er ég liorfi á himininn, verk lianda þinna,
tunglið og stjörnurnar, er þú hefir skapað,
hvað er þá maðurinn þess að þú minnist lians
og mannsins barn að þú vitjir þess“.
Og öllu framar mun þó stjörnufræðingurinn, sem nú
liorfir í firðsjána og athugar fjarlægar sveipþokur og
vetrarbrautir, verða lostinn undrun og Iítilmagna til-