Kirkjuritið - 01.06.1936, Qupperneq 38

252 S. V.: Trú og' kirkjulíf í Abessiníu. KirkjuritiS.
eru eftir barnsburð taldar „óhreinar“ í nokkurn tíma,
og má ekki skíra barnið fjrr en „lireinsunardagar“ móð-
urinnar eru liðnir. Ennfremur telja þeir suma fæðu „ó-
lireina“ og' má enginn leggja sér liana til munns. Svo er
um svínakjöt o. fl. Auk sunnudagsins lialda þeir einnig
lielgan laugardaginn eða sabbatinn.
Þó tekur föstuhald þeirra öllu öðru fram. Eru föstu-
dagar sem næst 200 á ári, og föstureglur haldnar af öll-
um þorra manna í meginatriðum. Ivvað svo ramt aðþessu
föstubaldi, að heilsu manna stafaði stór liætta af. Leiddi
það til þess, að hinar ströngu föstuhaldsreglur voru að
nokkru mildaðar, svo að nú er sjaldnasl alfastað, heldur
aðeins vissar fæðutegundir hannaðar.
Til marks um það, hvernig' trúin sjálf hefir sumstað-
ar kafnað í hinum miklu umbúðum lielgisiða og helgi-
venja í Abessiniu, er sú saga sögð, og talin sönn, að eitt
sinn hafi Abessiníumaður verið spurður að því, livers-
vegna hánn teldi sig vera kristinn mann. Hann svaraði:
„Það er af því, að ég sæki kirkju og kyssi kirkjumúrinn.
Það er af þvi, að ég held liátíðarnar heilagar og gæti
þess að brjála i engu fyrirmælin um föstuna“. — „En
þekkirðu þá ekki Jesú?“ „Jesú, nei, ég man ekki til að
liafa lieyrt hann nefndan“.
Því verður ekki með rökum neitað, að kirkja Abess-
iníu er að mörgu leyti þröngsýn kreddukirkja. Hún er
ekki menningarstofnun á vestrænan mælikvarða, og' ýms-
um kann að sýnast hún geyma lítið af ánda Jesú Krists.
En hún er eigi að síður sú stofnun, sem þjóðinni þykir
vænt um, stofnun, sem hrúar djúpið milli liinna ólílai
stétta, og skapað hefir einingu og festu lijá þjóðinni.
Sveinn Víkingur.