Kirkjuritið - 01.03.1937, Qupperneq 7

Kirkjuritið.
Syngið nýjan söng.
85
safn Nýja testanientisins eru í ljóðum. Gregor frá Nyssa
var stórbrjotið sálmaskáld. Og á Vesturlöndum yrkir
f*rudentius hina dýrðlegu lofsöngva, sem hafa lifað síð-
an í kirkjunni. Þá verður og lofsöngurinn frægi, Te
deunt, til á þessum tíma. Segir sagan, að þeir hafi ort
hann í sameiningu Ambrósíus í Milanó og Ágústínus,
Þegar Ágústínus var skírður, og fleiri lofsöngvar eru
eiguaðir Amhrósiusi, þó að ekki verði það sannað.
Á dögum Karls mikla fær kirkjan nokkurt blóma-
skeið, eins og flest annað á hans dögum. Undir eins lýs-
ir það sér í nýjum söng. Næst þar á undan var lífið
niest í Engilsaxnesku og irsk-skotsku kirkjunni, og einn-
|g þar fæddist fagur skáldskapur. Sótti Karl mikli vís-
iudamenn sína og snillinga mest þangað. Upp úr þessu
sPrettur svo sjálfstæður, andlegur skáldskapur úr ger-
■uönskum jarðvegi, eins og t. d. Heliand-drápan mikla,
Seni talin er ort í Fuldaklaustri á fyrri parti 9. aldar.
k’ar kemur germanskur andi hreysti og hetjudáða fram í
túlkun kristindómsins. Kristur er þar hin mikla, hugprúða
hetja, sem gengur á hólm við djöfulinn og alt lians ill-
þýði ásamt þegnum sínum. Svo hugrakkur er Kristur,
að hann lætur deyða sig til þess, að geta gert árás-á
helvíti sjálft. Postular og píslarvottar eru einnig miklir
stríðsmenn, og ekki er Pétri þar álasað fyrir það, þó
að hann brygði sverði í Getsemane. Þó að hér sé ekki
dýpsti skilningur á eðli kristindómsins, þá er þó í þessu
stórbrotna kvæði Guði sunginn nýr söngur með hinni á-
takanlegu germönsku einlægni, sem sér hugsjón sína,
hugsjón hreystinnar í Jesú Kristi og hans þjónum, og
hefði kannske að skaðlausu mátt lialdast meira af þvi
1 kristninni en verið liefir.
A hátindi miðaldanna, þegar kirkjan og vísindin ná
sinni hæstu fullkomnun, hljóma ótal strengir hörpunn-
ar í nýjum söng til Drottins, og er ómögulegt fyrir mig
að lýsa þvi hér. Bernharð yrkjr: „Þín minning Jesú
■njög sæt er“. Tomas frá Celano yrkir „Dies irae, „Dagur