Kirkjuritið - 01.03.1937, Síða 9

Kirkjuritið.
Syngið nýjan söng.
87
lionum en þetta, að yrkja og syngja í senn, og gefa þann-
ig' lofgjörð sinni báða vængina, orðsins og tónanna?
Hver kraftmikil trúaralda hefir síðan innan mótmæi-
endakirknanna haft sinn nýja söng. Hinn sterki réttrún-
aður fær sína tóna og meitluðu söngva, þegar vakning-
ia innan þeirrar stefnu og innileikinn brýzt undan fargi
kennisetninganna, og þeir hefja upp raust sina Páll
Herhardt í Þýzkalandi með sálma eins og t. d. „Á hend-
ur fel þú honum“, „Ó, höfuð dreyra drifið“, Tomas Kingo
’ Danmörku með sinn „Andlega söngkór“ og Hallgrím-
Ur Pétursson hér heima á íslandi. En Johan Criiger og
aðrir meistarar tónlistarinnar flytja þessa fögru sálma i
iiæðirnar á vængjum vndislegustu sálmalaga, sem hugs-
ast geta.
Þá er vakningin mikla á 17. og einkum 18. öldinni
ekki sönglaus. Pietisminn og metodisminn hafa nýjan
söng' svo að sjaklan hefir meira verið. Og' þá er uppi
luesti meistari tónlistarinnar, sem evangelisku kirkj-
l*rnar liafa nokkuru sinni átt, Joh. Seb. Baeh. En ég ætla
ekki að rekja þetta lengra.
Hver vakning á sinn nýja söng.
Ég vil nú vikja ofurlitið að því, hvernig sálmasöng-
Urinn hefir verið hér á okkar landi frá siðaskiftum.
Siðaskiftin komu hingað með þeim hætti, að naumast
gat vakið nýían söng. Það var heldur, að söngurinn
þagnaði við komu þeirra, því að eitt af stórbrotnustu
andlegum skáldum landsins, Jón Arason, hiskup, varð
að láta lífið í þeirri viðureign. Og' menn eins og Kristján
skrifari, Gleraugna-Pétur og Daði í Snóksdal, voru ekki
þess kyns menn, að þeir vektu menn til þess að syngja
Drotni nýjan söng, þó að þeir væru sjálfsagt röskir
uienn á sína vísu og gengju vel fram í að ná til sín
kirkna og klaustraeignum. En andlegu leiðtogarnir áttu
við margt að stríða, og' er siðhótartíminn hér á landi
voðalegur tími, svo að góðir menn hlutu lengi að horfa