Kirkjuritið - 01.03.1937, Síða 16

94
Jósef Jónsson:
Kirkjuritið.
líma, merkisberi nýrra hugsjóna var nú kominn. Hann
stóð föstum fótum í gamla timanum, ekkerl af því, sem
þjóð hans hafði verið lieilagt og andlegl verðmæti var
i, mátti glatast, heilagur arfur feðranna mátti ekki týn-
ast, nýi tíminn stóð í órofa samhandi við fortíðina, hann
sagði sjálfur: Ætlið ekki, að ég sé kominn til að niður-
brjóta lögmálið og spámennina. Og' nú kom hann, kon-
ungurinn Iíristur, opinberlega fram fvrir alþjóð — nú
vildi hann sýna þjóð sinni, að hann var hinn fyrirheitni
Messías hennar, ekki með viðhöfn og skrauti að hætti
heimsins konunga, heldur sem látlaus, liógvær friðar-
höfðingi. Þannig kom hann fram fyrir þjóðina, eins og
spámaðurinn hafði spáð um: Sjá, konungur þinn kemur
til þín hógvær. Hann reíð á afkvæmi áhurðargrips, og
reiðver lians var slitin ldæði lærisveinanna. Sumir meðal
mannfjöldans hreiddu klæði sin á veginn, eins og titl
var i Austurlöndum við innreið konunga, aðrir lijuggu
lim af trjánum, og stráðu á veginn, en mannfjöldinn
hrópaði: „Hósanna. Blessaður sé sá, sem kemur i nafni
Drottins“. Yelkominn til Jerúsalemhorgar, Jesús frá
Nasaret. En þrátt fvrir alt þetta var þó þessi innreið lát-
laus og fátækleg horin saman við allar hinar. Mannfjöld-
inn vænti sér annars af hans hendi en liann vildi flytja
þeim, og sjálfur vissi hann vel, hvað í vændum var.
Hann vissi, að ekki hiðu hans í borginni sjálfri fagnaðar-
söngur, eða konunglegar viðtökur, heldur þjáning og
dauði. Þarna reið Iiann nú niður af hæðum Olíufjallsins
umkringdur af lærisveinum sínum, sem sjálfir voru um-
komulitlir og fátækir alþýðumenn, og alstaðar kváðu
við fagnaðarópin honum til handa frá mannfjöldanum,
sem vænti sér mikilla hluta frá hans hendi, þeir vissu,
að hann talaði eins og sá, sem vald liafði, þeir vissu,
að hann bjó yfir dásamlegum mætti. Þeir vissu, að lijá
honum höfðu blindir fengið sýn, haltir gengið, líkþráir
hreinsast, daufir fengið heyrn, dauðir upprisið og fátæk-
um verið boðað fagnaðarerindi. Og Jesús vildi líka gefa