Kirkjuritið - 01.04.1941, Blaðsíða 4

122
E. M. J.: Þú gafst mér.
Apríl.
Þú giafst mér, drottinn, ást' og kærleiks-yl,
er ísi’ og hjarni breytti í sumarlönd;
eg fann, hve ljúft það var að vera til,
og vorblær ungur fór um þreytta önd.
Og veröldu þú veittir kærleik þinn
í vini þeim, er engum manni brást.
En heimi vorum sýndi sonurinn
hið sanna bróðurþel og nvannkynsást.
Þú gafst mér von, er græddi hugans mein
og geig og kvíða, vísaði á bug.
I gegnum myrkrið geisli hennar skein,
er gleði veitti mér og nýjan dug.
Á vegum mínum vonarstjarna sást,
er vissu þá í sál mér hefir glætt,
að fyrir alt, er oss á jörðu brást,
í ódauðleikans veröld muni bætt.
Eg þakka, drottinn Guð, þú gafst mér trú,
er góðan styrk mér veitti í sorg og neyð
og upp til fegri heima byggir brú
og bregður ljómia yfir jarðlífsskeið,
svo alt mitt líf eg legg í hendur þér,
sem lífið skópst og kveiktir heimsins sól.
Eg hræðist ei, er héðan burt eg fer,
þú, himna Guð, ert athvarf mitt og skjól.
Einar M. Jónsson.