Kirkjuritið - 01.04.1941, Blaðsíða 8

April.
Mennirnir við vöggu kristninnar.
Eftir dr. Magnús Jónsson, prófessor.
Páll postuli er foringinn, sem enginn efaðist um og
aldrei bilaði á hólminum.
Pétur bilaði oft, að þvi er virtist. En það er samt sem
áður bann, sem kirkjan kjöri sér að æðsta foringja.
Hvernig mátti slíkt ske?
Hvað var það, sem gaf þessum postula foringjastöð-
una? Hér er ekki jafnauðvelt um fáa frumdrætti, eins
og i mynd Páls. Hér er ekkert heilsteypt, ekki einn máhn-
ur, heldur undarlegasta smíð, viðkvæmasta meistara-
verk, svo ógurlega brotbætt, að manni finst oft, en þó
svo ósigrandi, svo viðtakagott, gætt slíkum mætti til end-
urreisnar, að við stöndum að lokum höggdofa frammi
fyrir því.
Eg hefi ekki talið það, hve oft Pétur hrasaði, hve oft
liann fékk ávítur, bve oft liann hljóp á sig og' var fljót-
fær. Leið hans frá upphafi til enda er vörðuð hrösun-
um. En bæði er það, að frá mörgu öðru er sagt en lirös-
unum Péturs, og svo er það sérstaklega merkilegt að
virða hrasanirnar sjálfar fyrir sér. Hrasanir geta verið
svo margvíslegar. Og hrasanir Péturs eru allar eittbvað
svo drengilegar. Mér liggur við að segja, að þær séu
heilagar brasanir. Hann hrasar af því, að liann er svo
mikill maður. Sá hrapar ekki, sem aldrei leitar á bratt-
ann. Þetta eru ef til vill öfugmæli, en eg vil þá nefna
dæmi til þess að sýna, við hvað eg á.
Við getum byrjað á þeirri sögunni, þegar Pétur bras-
aði mest, þegar bann féll dýpst, sögunni af því, er hann
afneitaði Jesú i hallargarði æðstaprestsins. Við þurfuni