Kirkjuritið - 01.04.1941, Blaðsíða 29

Kirkjuritið.
Hver ræður?
147
lyktum leiða til góðs, sem upphugsað var í fyrstu til tjóns
af hatursfullum huga.
En þótt Guð beini afleiðingum syndarinnar á þá braut
að þjóna sigri hins góða, þá má enginn ætla, að syndin sé
eins góð og dygðin. Syndin er undirrót alls böls, og hver
verður að sæta afleiðingum breytni sinnar. Sá, sem synd
drýgir, spillir með því sjálfum sér og eitrar umhverfi sitt.
Ekkert er manni hættulegra en að leika sér með svndina.
Pótt Guð ráði afleiðingum synda vorra, erum vér ekki fær
um að hera þær án stórtjóns. Eymd og þjáning hlýtur fyr
eða síðar að verða afleiðing þess, þegar maðurinn breytir
gegn guðsviljanum, því að þá þjónar hann dauðanum.
En vissan um það, að enda þótt vér upphugsun veg
vorn í skammsýni, þá reki oss samt ekki sem stjórnlaust
fley fyrir vindi örlaganna, heldur er það allsvaldandi
Guð, sem stýrir gangi vorum, hún er hinn mikli hugg-
unarboðskapur, sem felst í hinum forna orðskvið. Það er
kuggun hinnar staðföstu trúar, sem hirtist i orðum barns-
'ns, er í sjávarháska var statt: „Eg er ekki hræddur, því
að faðir minn stendur við stýrið“. Þessi trú megnar að
veita styrk i öllum erfiðum áföllum lífsins. Hún kennir
'Uanni að taka hverju, sem að höndum ber, sem ráðstöf-
l*n Guðs, eða a. m. k. sem atviki, er Guð geti látið oss
verða til góðs. Sé maðurinn staðfastlega ákveðinn að láta
nlt, sem fvrir kemur, efla það bezta í sjálfum sér, reyna
a þolrifin i manndómi sínum, trú sinni á lífið, verða
Prófsteinn á það, hvað lionum er unt að þola, án þess að
glala trúnni, voninni, kærleikanum — þá má hann eiga
það víst, að Guð er með honum — og liver er þá á'móti
nonum? Það gildir aðeins að halda órofnu kærleiksbandi
s'nu við himneska föðurinn. Þeim, sem Guð elska, sam-
verkar alt til góðs.
í ])essari trú er oss óhætt að leggja út á djúpið, liversu
orvænt, sem oss kann að virðast til fanga. Leggjum á
díúpið í drottins nafni, í trú, í von, í kærleina, og Guð
nuin sjálfur stýra gangi vorum. Björn Magnússon.