Kirkjuritið - 01.04.1941, Blaðsíða 40

158
Henning Thulin:
Apríl.
Kaldea, mjög léttur. Þegar Guð reynir kraftinn og skirleikann í
mannlífinu, þá telur hann ekki fjármuni og tignarmerki og veg-
ur ekki völdin. Nei, hann fer öðruvísi að. Hann vegur á sínuni
skálum. Og lóðin, sem hann leggur á hina skálina, eru hans lif'
andi orð, sem munu aldrei undir lok líða. Hve þungur verður þn
á þá vog, vinur minn?
Það er svo kynlegt, hve léttir mennirnir verða á vogarskáluni
Guðs. „Hégóminn einn eru mannanna börn; á metaskálunum
lyftast þeir upp, einber hégómi eru þeir allir saman“. Konung-
ur Kaldea var léttvægur fundinn. Það var enginn þungi í líf1
hans, engin kjölfesta i lionum.
Já, þegar Guð fer að vega, verðum við öll léttvæg fundin-
Þegar hann leggur boðorð sin í skálina, lyftist liin upp. Öll höf-
um við syndgað. Við erum öll of léttvæg. Eina von okkar er náð
Guðs. Hún vegur meira en öll synd okkar sjálfra. Það er einn,
sem snýr við metaskálunuin, og það er Jesús Kristur, Guðs son-
ur. Hann hefir borgað skuldina, ekki með forgengilegum hlutuni
silfri og gulli, heldur með sínu dýrmæta blóði. Eg þakka Guði
fyrir, að eg var veginn á skálum Guðs, meðan enn var náðar-
timi. Það er verra að vera veginn eftir að náðartíminn er liðinn.
Nú segir einhver: Svona eruð þið æfinlega, þið sem kalliS
ykkur kristna. Þið dæmið okkur, sem fyrir utan stöndum. Nei.
nei, vinur. Lofaðu mér að segja við þig eitt orð. Það eru alls
ekki þeir trúlausu einir, sem vegnir eru. Við erum öll vegin-
Prestar og prédikarar, safnaðarstjórar og trúboðar. Allir eru
vegnir á skálum Guðs.
Safnaðarstjórinn i Sardes var líka veginn: „Þú lifir að nafn-
inu, en ert dauður“. Svona fór um það, þegar hann var veginn.
Veginn og léttvægur fundinn.
Okkur hættir mjög við að lialda, að við getum skýlt okku.r
bak við einhverja skíðgarða ytri aðstæðna, bak við stöðu olckar,
safnaðarstarf, bak við álit okkar í kristnum söfnuði eða eigin
traust.
Eg spurði einu sinni konu á Gautlandi, hvort hún væri end-
urfædd. Hún svaraði: „Eg fer altaf í kirkju". Það var metó-
distakirkja þarna, og konan hélt, að hún gæti skýlt sér bak við
kirkjuræknina. Þetta gera margir. En það dugar ekki frammi
fyrir Guði.
Sumir halda að jiað sé nóg að taka ])átt í kristilegu starfi-
Þeir halda, að jiað sé nóg að fljóta með í einhverri vakningar-
hreyfingu, vera baptisti, metódisti, hvítasunnusafnaðarmaður eða
í Oxfordhreyfingunni. Bak við alt þetta þykjast menn geta skýh
sér. En sú fásinna. Það er sama, hvaða áletrun þú berð. Það er