Kirkjuritið - 01.03.1944, Blaðsíða 26

104
Björn Magnússon :
Marz.
kennd lians með mönnum, sem liann hafði orðið einn
af, var svo næm, að allar syndir þeirra gerði hann að
sínnm. Hann tók þær á sig — ekki í orði kveðnu, eins og
mönnum Jiættir við að sldlja þetta gamla og misnotaða
orðalag — lieldur þannig, að hann fann tii þeirra eins og
þær væru lians eigin, þjáðist fyrir þær, fann sig yfirgef-
inn af Guði vegna þeirra.
Enginn einstaklingur stendur alg'jörlega einangraður
í mannfélagslieildinni. Hann er bundinn ói’júfanlegum
höndum við fortíð sína og' samlíð, og l'rá honum liggja
tengsl til ókominna kynslóða. Hann tekur því hlut i arfi
fyrri kynslóða, jafnl i því, sem þær Iiafa gott sem illt i
fari sínu. Og i sameiginlegum ávirðingum samtíðarinn-
ar á liver maður hlut, svo að enginn getur skotið sér með
öllu undan ábyrgð þess ástands, sem á hverjum líma rík-
ir með samtið lians. Jesús skaut sér lieldur ekki undan
þeirri ábyrgð. Hann hafði gert málstað mannanna að
sínum málstað. Enginn fann eins vel og liann, hve sá
málstaður var slæmur. Þegar hann gekk í ábyrgð fyrir
málstað mannanna, tók hann á sig þá þyngstu raun, sem
nokkur hefir nokkru sinni gengizt undir. Það var þján-
ingin fyrir vanþroska og rangsnúinn vilja bræðranna,
sem lagðist á liann á krossinum. Þá fannst honum, að
Guð liefði yfirgefið sig. Þetta voru þyngstu píslirnar, sem
Jesús leið í lcrossdauða sínum.
Og til þess að gera sér enn betur ljóst, hversu þung sú
þjáning var, sem Jesús bar vegna mannanna, verða menn
að minnast þess, að sjálfur var bann algjörlega saldaus
af þeim slæma málstað, sem hann hafði gerl að sínum
sem sannur maður. Fyrir það, að hann var ekki sjálfúr
seldur undir syndina, hlaut það að standa óafmáanlega
ljóst fyrir sjónum hans, hversu miklar voru syndir
mannanna, og þungi þeirra hlaut að leggjast þeim mun
þyngra á liann, sem hann vissi betur, hve fjarri þeir
voru þvi fullkomnunartakmarki, er þeir voru skapaðir
til að ná. Þegar liann, hinn syndlausi og hreini, kafaði nið-