Kirkjuritið - 01.03.1944, Blaðsíða 30

108
Björn Magnússon:
Marz.
Svo sannarlega sem liann þjáðist fyrir samkennd sína
með mönnunum, svo sannarlega leið hann fyrir það, að
hann elskaði mennina með guðlegum kærleika.
Og svo fer, að maðurinn í spurn sinni eftir Guði og
stjórn hans í öngþveiti mannlífsiiis skynjar raust Guðs, er
spyr liann aftur: Hví hefir þú yfirgefið mig?, þá getur
einnig farið svo, að maðurinn spyrji á ný, ekki mcð þótta
og yfirlæti eins og áður, heldur í auðmýkt leitandi sálar,
sem þráir að endurnýja rofið samband við uppsprettu
veru sinnar: Guð minn, GtuÖ minn, hví hefir þú yfirgef-
ið mig? Ef maðurinn er einlæg'ur i leit sinni að lausn
á ráðgátum lífsins, og þráir ekkert annað en að finna
sannleikann, þá kemst hann að raun um það, að liann
sjálfur er óendanlega smár, að öll umbrot mannanna eru
hégómi og eftirsókn eftir vindi, en veruleikinn, Guð
sjálfur, er það eina, sem máli skiptir. Og þá er hann orð-
inn þroskaður lil að leita Guðs í auðmýkt, og til að finna
hann. Þá er hann fátækur í anda, eins og hörnin. En
slíkra er himnaríki.
Þannig getur hin myrka nótt sálarinnar, þegar maður-
inn finnur sig yfirgefinn af Guði, gjörsamlega óverðugnn
nálægðar lians, þegar hann stendur frammi fyrir þeirri há-
tign, sem liann þorir ekki að nálgast og dirfist varla að
ávarpa, orðið manninum undanfari þess morgunroða frið-
ardagsins, sem boðar sátt og einingu mannssálarinnar
við Guð sinn og föður. Fyrir Jesú var sú nótt stult á
mælikvarða tímans, en þeim mun sárari og dýpri. Marg-
ir af þeim, sem mesta mýstiska reynslu liafa öðlazt af
lærisveinum lians, hafa orðið að ganga í gegnum þessa
dimmu nótt inn til þeirrar einingar við hinn hæsta, sem
var þeim uppfylling allra þeirra helgustu vona. Ekki cr
ólíklegt, að mörg okkar eigi eftir að ganga í gegn um ein-
liverja slíka dimma nótt. Fyrir sumum er hún ef til vill
þegar komin yfir. Við skulum þá minnast þess, að ofmetn-
ast ekki gegn Guði, heldur hrópa til hans sem auðmjúkt
barn hans, svo að við fáum að ganga út úr myrkrinu inn i