Kirkjuritið - 01.03.1944, Blaðsíða 39

KirkjuritiS.
GuSféðgin og guðsifjar.
117
það, að skírnarathöfnin hefði farið fram, þvi að íil
þeirrar vitnaleiðslu þarf sjaldan eða aldrei að talca,
þar sem næg skrifleg skilríki eru að jafnaði til fyrir
skírn barnsins.
En kirkjan lítur öðruvísi á þetta mál. I hennar augum
er uofía-starfið aukaalriði, en guðsifja-starfið aðalatriðið.
Hér er engan veginn um réttarfarslega öryggisráðslölun
að ræða fyrst og fremst. Starf guðfeðgina er „hcilagt
hlutverkþeim ber að fela barnið, sem skírt er, í bæn-
um sínum og annast um, að það, er það vex upp, lialdi
sér við Krist, eins og stendur i eldri handbókinni, eðá
að styðja það með kærleika og fyrirbænum til að lifa i
samfélagi við Iírist, eins og tekið er til orða í nýju liand-
bóldnni. Og kirkjan lítur jafnframt svo á, að þessi
skylda hvíli engu síður á herðum guðfeðgina, þótt for-
eldrar skírnþega séu báðir á lífi. Fyrir henni vakir
það fyrst og fremst, að sérlivert barn eigi i guðfeðgin-
um sínum þann trúnaðarvin, sem felur það í bænum
sínum og lætur sér annt um gæfu þess og gengi, í orði
og á borði, og það getur leitað til sem hollvinar,
livenær sem er síðar á lífsleiðinni. Svo leit t. d. prófessor
Haraldur heit. Níelsson á þetta xnál, og ég nefni það
dæmi, sem mér er bæði skylt og kunnugt um. Ég minn-
ist þess ávallt sem eins af miklum augnablikunx
iífs míns, þegar ég hitti hann norður á Skútustöðum
sumarið 1916 og hann mælti til mín þessum orðum:
<,Blessaður vertu ekki að byrja á því að þéra mig, Hálf-
dan minn, ég sem er guðfaðir þinn“. Og hins sama
nxinntist hann einnig, þegar liann á fermingardegi mín-
um sendi mér þá Biblíu, sem ég notaði öll námsár mín
i Háskólanum og nota enn þann dag í dag. Ég vandist
jafnframt þeirri bugsun í foreldrahúsum, að það ætti
að bera merki virðingar og vináttu, er foreldri mæltist
til þess, að karl eða kona veitti guðsifjar bai'ni sínu.
Betta mun þá einnig hafa vakað fyrir foreldrum mín-
urn. er þau báðu þá séra Sigurð P. Sívertsen, síðar