Kirkjuritið - 01.03.1944, Blaðsíða 27

Kirkjuritið.
Lama sabaktaní.
105
ur í djúp saurugleikans og grimmdarinnar, sem hvar-
vefna blasti við í lífi mannanna, þá var hann að vísu
jafu-hreinn sjálfur, því að hið illa gat ekki samlagazt
hinu hreiua eðli hans, en sál hans hlaut að finna sárt til
vegna þeirra hræðra og systra, sem liann vissi, live liá-
leitt hlutskipti var ætlað, elskaði og vildi leggja allt í
sölurnar fvrir, og jafnvel lífið sjálft, til þess að færa þeim
heim sanninn um sigurmátt kærleikans yfir hatrinu.
Á þessari liörmungarstund hrópaði .Tesús: Guð minn,
Guð minn, hví hefir þú yfirgefið mig! En þessi sára til-
finning fjarlægðarinnar frá Guði, sem vakin var af til-
finningu fyrir ofurvaldi mannlegrar syndar, leið aðeins
eins og dimmur skuggi yfir sál hans. Áður en liann
hneigði liöfuð sitt og tók síðustu andvörpin, hafði hann
aftur fundið frið við brjóst föðurins, sem hann liafði
lifað í sameiningu með alla æfi sína. „Faðir, i þínar hend-
ur fel eg anda minn“, voru síðustu orð hans. Úr djúpi
þjáningarinnar reis hann upp aftur, fylltur friði guðs-
samfélagsins. Hann hafði drukkið bikar þjáninganna í
hotn. Hann liafði sýnt hlýðni fram í dauðann, gerzt
mönnum líkur og' gert eymd þeirra að sinni kvöl.
Fyrir það veittisl honum friður. Með því að gefa sjálfan
sig liafði liann fundið það æðsta: orðið sameðla sjálfum
kærleikanum: Guði.
Nú erum við stödd i svörtu myrkri — mitt á degi
menningarinnar. Aftur og aftur hljótum við að spyrja
sjálf okkur: Hvernig víkur því við, að önnur eins ó-
sköp geta gerzt? Hví hefir þú yfirgefið mig? Friður, ör-
yggi, róleg rás viðburðanna, áhyggjuleysi um afkomu
þjóðar og atvinnuvega, festa í atvinnulífi, samlífi og sið-
gæðisefnum — allt er þetla horfið. Hví hefir þú yfir-
gefið okkur? Er það ekki þelta, sem við höfum mörg af
okkur liaft fyrir okkar guð, eitt eða annað, eftir því sem
við erum gerð og hverju oklcar hefir komið bezt? Við
höfum flest af okkur metið þægindi og áhyggjulaust líf