Kirkjuritið - 01.03.1944, Blaðsíða 38

116
Hálfdan Helgason:
Marz.
megi, er það vex upp, halda sér við Krist, eins og það
er nú fyrir skírnina gróðursett á honum“.
Og í liinni nýju helgisiðahók frá 1934 er þessum orð-
um heint til aðstandenda barnsins og guðfeðgina:
„Góð systkin, þér eruð vottar þess, að þetta barn er
skírt til nafns föðurins, sonarins og hins heilaga
anda og tekið inn í söfnuð Krists. Nú er það heilag'l
hlutverk yðar, heimilis þess og safnaðar, að lcenna
því að halda það, sem Drottinn hefir boðið. Styðjið
það með kærleika og fyrirbænum til að lifa i samfé-
lagi við Krist og minnist jafnan orða hans: Hver, sem
tekur á móti einu slíku barni í mínu nafni, hann tek-
ur á móti mér“.
Þegar nú minnzt er á þessa votta í daglegu tali i sam-
bandi við skírnina, þá eru þeir þvi nær eingöngu nefnd-
ir „skfrnarvottar“ en ekki „guðfeðgin“, en í embætlis-
bókum prestsins eru þeir aðeins nefndir síðara nafninu.
Hinsvegar er það ekki að undra, þótt fyrra heitið liafi
náð að festast í daglegu máli manna, þar sem segja má,
að í augum alls þorra manna sé starf guðfeðgina einvörð-
ungu réttarfarslegs eðlis, þ. e. a. s. þau eiga á hverjum
tíma að geta horið vitni um það, að sldrnaratböfnin
liafi farið fram. Og það mun vart vera nokkur prestur
til, sem ekki verður þess áskynja oft og margsinnis, hve
almenningur, sem kemur með börn til skírnar, leggur
sáralítið upp úr þessu vottastarfi. Flestum er þannig
farið, að þeir hafa lítið og stundum ekkert um málið
hugsað, fyr en presturinn minnir á það á undan em-
bættisverkinu. Þá er oft til þeirra manna gripið, sem
hendi eru næstir, og það kemur áreiðanlega ekki ó-
sjaldan fyrir, að sumir þeirra, sem þá eru nefndir, vita
það ekki fyr en eftir á, að þeir liafi veitt því hanii
guðsifjar, sem verið var að skira, ef þeir þá nokkurn
tíma komast að því.
Þetta mundi nú ef til vill ekki skipta svo miklu máli,
ef starf skírnarvotta væri ekki annað en bera vitni um