Kirkjuritið - 01.01.1948, Side 50

48
KIRKJURITIÐ
listasafn Einars Jónssonar, að ekki komi í hugann þessi
frásögn hans um „fyrstu hjálpina", sem honum var veitt
á listabrautinni, hjálp frú Ólafar og séra Valdimars að
Stóra-Núpi. Sú „fyrsta hjálp“. veitt bóndasyninum unga
frá Galtafelli, hefir dregið drýgra íslenzka list en flest
annað. En þessi minning er aðeins ein þeirra mörgu skæru
rósa góðrar minningar, er gróa á leiði þessara göfugu
hjóna. Það var á allra kunnugra vitorði, hve ríkan þátt
frú Ólöf átti í göfugu starfi og gæfu eiginmanns síns og
hve mikils hann missti, þegar hún hvarf. Þess vegna áttu
þau saman vináttu og virðingu sóknarmanna og sveitunga,
eins og þau voru sjálf „í helgri trú og von og kærleik eitt“.
Eigi fór séra Valdimar á mis við mannraunir og harma
á heimili sínu. Skáldið sem kvað: „Þinn sonur lifir“, varð
að hugsa líkt og Egill kveður í Sonatorreki: „Emk of-
snauðr at ástvinum“. Jóhann Kristján, eldri sonur þeirra
prófastshjónanna, er var gáfumaður, hvers manns hugljúfi
og virtist efni í gott skáld, andaðist árið 1893, í 4. bekk
Lærða skólans. Varð hann foreldrum sínum mjög harm-
dauði, og bjuggu þau lengi yfir þeirri sorg og biðu henn-
ar aldrei fullar bætur. Út af sonarmissi þessum sendi séra
Matthías vini sínum huggunarljóð, sem þessar línur eru
teknar úr:
„Þinn sonur lifir,“ sagði Jesús forðum,
svo söngst þú fyrrum, kæri vinur minn,
og með þeim dýru Drottins líknarorðum,
þó deyi margur, lifir andi þinn;...
þín göfga harpa fannst mér aldrei fegri,
né fyllri helgri andans gift en nú,
er góða soninn gulli vegsamlegri
með Guði vígðu tári kveður þú“ ...
Frú Ólöf Briem lifði 10 ár eftir sonarmissinn. Andað-
ist hún snemma vors 1902. „Var mér mesti missir og sökn-
uður í fráfalli hennar,“ segir séra Valdimar í sjálfsævisögu
sinni. Munu þau orð fremur hylja en tjá harminn, sem