Kirkjuritið - 01.01.1948, Qupperneq 62

60
KIRKJURITIÐ
„Drottinn blessi mig og mína“ o. fl. Það var líka hann, þessi
bjarti höfðingi uppi á Stóra-Núpi, sem leiddi barnahópana
í býlunum lágu, í snæviþöktum byggðum Islands, á jólunum,
að undravöggunni í Betlehem, umluktri í ljósi Guðs dýrðar;
leiddi þau og skipaði þeim kringum lampaljósin í lágu bað-
stofunum, til að syngja fagnaðarsönginn —„englasönginn":
„1 Betlehem er barn oss fætt.“ Það var hann, sem flutti
börnunum á fátæku bæjunum þennan gleðiboðskap: „Hvert
fátækt hreysi höll nú er, — því Guð er sjálfur gestur hér.“
Hann bednlínis færði börnunum frelsarann — meðan
mamman hafði glatt þau með litlu kerti og nýjum skóm.
Nei, þetta gat ekki verið stoltur maður um of. Og að
„Leiti“ lágu leiðir hans aldrei. — Þær lágu ofar. Þær
lágu til hæða, til að sækja ljós og frið og dýrðarsýn fyrir
kæra söfnuði og einnig fyrir sorgbitin sóknarbörn. Og
hann færði þeim þetta ljós á reynslustundum lífsins; hann
færði þeim smyrsl á sorgarsárin, og hann lagði, t. d.
syrgjandi foreldrum eitt sinn við sáran missi yndislegs,
lítils sveins á þriðja ári, þessi orð á tungu:
Þótt lítið slokknað ljós sé hér,
það lifir himnum á.
Þótt felli blóm, það fegurð ber
þar fegri’ en hér má ná.
Hið týnda gull ei glatað er,
það geymt er Drottni hjá.
Og hreinn þótt engill hyrfi mér,
ég hann mun aftur sjá.
Þau liggja víðar fræin, sem sáðmaðurinn á Stóra-Núpi
sáði í mannanna hjörtu, en almennt er vitað. Vera má,
að sum þeirra frækorna hafi ekki fundið nógu djúpan jarð-
veg, og því eigi borið ávöxt. En eitt er víst, að mörg þeirra
er að finna, með ófölnanlegum gróðri bjartrar og heil-
brigðrar guðstrúar og göfugra minninga í hugum og hjört-
um Hreppamanna.
Það var því eins og Matthías Jochumsson, aldavinur og