Kirkjuritið - 01.06.1954, Qupperneq 5

„ANDI JESÚ ...“ 243
hvernig þeir eigi að haga trúboðsferðinni um Litlu-Asíu.
En atvik, sem þeir hafa ekki reiknað með, koma og gera
ráð þeirra að engu. Afl, sem þeir ráða ekki við, knýr
Þá beinlínis til að taka aðra stefnu en þeir höfðu ætlað.
Og Páli dettur ekki í hug að hér séu að verki neinar til-
viljanir eða markmiðslaus hending. Af fyrri vitrunum
sínum veit hann, að hér tekur í taumana það vald, sem
er ofjarl hans og sér auk þess lengra en hann inn í rás
hins ókomna.
Yfir sorgfyllta daga og svefnlausar nætur lítur hinn
margreyndi postuli Drottins, og allt, sem á daga hans
hefir drifið, frá því er Kristur sigraði hann fyrir hliðum
Oamaskusborgar, allt verður það honum talandi tákn
þeirrar náðar, sem yfir honum veikum hafði vakað, allt
talandi tákn þeirrar undursamlegu handleiðslu, sem hann
skildi þrásinnis ekki í byrjun, en sannaði honum ævinlega
eftir á, að var stjórnað af meiri miskunn og meira vís-
dómi en svo, að frá mönnum gæti verið komið. Hér sá
hann heilagan anda að verki, andann, sem borið hafði
sjálfum sér vitni með aðdynjanda sterkviðri og eldlegum
tungum hinn fyrsta hvítasunnudag. Á valdi þessa veru-
leika urðu umkomulitlir menn svo máttugir, að um nöfn
þeirra verður bjart meðan metið er hið mikla og stóra.
Hver var andinn? Hver var heilagur andi?
Meðan kraftur andans bar sjálfum sér glæsilegasta
vitnisburðinn í kristninni, var engin fastmótuð kenning
um hann til. Það sézt m. a. af frásögunni í 16. kapítula
Postulasögunnar, en þar er talað um heilagan anda, og
í sömu andránni um anda Jesú, og bersýnilega átt við
sama veruleika. Sums staðar verður ekki annað séð en að
frumkristnin hafi beinlínis talið heilagan anda vera anda
hins upprisna Krists. „Drottinn (Kristur) er andinn,“
segir í Nýja testamentinu. Meðan menn þekktu enn kraft
andans, höfðu þeir enga löngun til að mynda sér um hann
flóknar kenningar.
Það er ekki aðeins í bænaiðkun sinni og trúarlífi að