Kirkjuritið - 01.06.1954, Blaðsíða 14

252
KIRKJURITIÐ
vora, kenningar vorar eru jafntakmarkaðar og vér erum
sjálf.
Trúin er annað og meira. Hún er tilfinningin fyrir hin-
um lifanda Guði, sem býr eilífur og ólýsanlegur í því ljósi,
sem enginn fær til komizt. Hún birtist í lotningu, trausti
og bæn, sem knýtir þráðinn milli hins stundlega og eilífa.
Trúarreynsla allra þjóða er þessi, að sá öðlast, sem biður,
krafti af hæðum er úthellt yfir jarðneskt líf, ef viðtöku-
skilyrði eru fyrir hendi. En það er trúin og bænin, sem
stillir hugina til samfélags við hin æðri máttarvöld. Lik
reynsla er af þessu í öllum hinum æðri trúarbrögðum og
hér er því unnt að mætast í skilningi.
En það eru umbúðimar utan um þennan kjarna, sem
villa svo mörgum sýn og skapa sundrung. Auðvitað hlýtur
hið innra trúarlíf að vera bundið einhverjum hugmyndum
og klæðast einhverjum búningi. Trúarkenningar myndast,
helgisiðir og trúarstofnanir. Við þessu er í sjálfu sér ekkert
að segja, trúarorkan hlýtur að hafa eitthvert form. En
nauðsynlegt er að skilja, að formið er tímabundið, háð
stund og stað, menntunar- og menningarstigi þjóðanna,
þó að reynslan, sem liggur til grundvallar, kunni að vera
áþekk. Því ber að varast það, að gera stofnunina að fang-
elsi, kenningarnar að fjötram og helgisiðina að innihalds-
lausu prjáli. Þetta gerist, þegar nýir tímar fara að hönd-
um, ný vísindi og nýir siðir. Menn halda þá dauðahaldi í
hinn gamla sið, einmitt af því að þeir skilja ekki, að trúin
sé annað en siðir, þeir halda, að trúin felist í kenningunni
og stofnuninni, en skilja ekki, að þetta var aðeins tímabund-
inn búningur innri reynslu, sem ávallt hefir birzt með ýmsu
móti í lífssögu kynslóðanna, og mun gera það til daganna
enda. Ef menn hins vegar rugla þessu saman í huga sínum
og kunna ekki að gera greinarmun á því, þá kæfir alltaf
formið trúna áður en lýkur, þá sigrar stofnunin andann,
trúarbrögðin verða að sið. Tilfinningin fyrir hinum lif-
anda Guði þverr að því skapi, sem meiri orku er varið til
að fjandskapast um tímabundnar kenningar, og stofnunin