Kirkjuritið - 01.06.1954, Síða 36

274
KIRKJURITIÐ
gera til varnar því, og síðan til sóknar í siðgæðis og þroska
átt?
VII.
Ég þykist sjá eina leið og aðeins eina leið til lausnar á
því vandamáli: Aukin siögæðis- og trúaráhrif á hverju
einasta heimili í bæ og sveit á landinu. Ég finn ekki, að
ég mæli þetta af tilhneiging til stéttaráróðurs, heldur af
langri og rólegri íhugun og athugun lífsins sjálfs og sög-
unnar. Umbúðalaus og einlæg Kriststrú og óttalaus Guðs-
trú, eins og hún birtist t. d. í dæmisögum Jesú, er öllu
öðru, sem ég þekki, meii'i öryggisgjafi og hamingjutrygg-
ing — hverjum unglingi og fullorðnum manni. Vakandi
tilfinning fyrir raunveruleik andlegrar tilveru og návistar
Jesú og áframhaldandi vitundar og lífs sjálfra vor að jarð-
lífinu loknu er í raun og veru hið eina, sem skapar ábyrga
og siðferðilega breytni og gefur lífinu innihald og tilgang.
— Og hvar er svo hægt að móta æskuna, og heimilin
yfirleitt, áhrifum Krists, anda Krists, trú Krists og trú
á Krist? Er það ekki við hjarta íslenzkrar náttúru og tign
og alvöru hins kyrrláta sveitalífs? Hvort sem það er kirkj-
unnar vígði þjónn eða ung móðir eða lífsreynd amma,
eða hver annar sem vera skal, er leiðir unga sál að lind-
um helgra fræða, — leiðir hana til Krists, sá hinn sami
vinnur betra verk og þjóðhollara en fjölmennt lögreglulið
með kylfum og táragasi. Ekki svo að skilja, að lögreglu-
lið sé ekki nauðsynlegt. En í einlægni og alvöru talað, þá
held ég, að kirkjan sé líklegri en lögreglustöðin til að leysa
þetta höfuðvandamál þjóðarinnar.
Það er rætt og ritað um þörf þjóðar og einstaklinga á
að spara. Og víst er gott, að hóf sé haft í hverjum máta.
Verður sumum sú leið helzt sjáanleg til sparnaðar, að
fækka um nokkra presta eða prestaköll í landinu. Víst
sparast nokkurt fé við það. Aðrir sjá lika tekjuöflunar-
leið í sölu meira áfengis. En hvað fylgir þvi, eða hvað
kemur í staðinn fyrir þetta hvort tveggja? Er hægt að
loka augum fyrir því, að dvínandi Kristsáhrif og Guðstrú