Kirkjuritið - 01.06.1956, Qupperneq 11

-----------\
PTJ5TLSR
v__________/
Auöu sætin.
Auðu sætin í kirkjunum blasa flesta helga daga víðast hvar
við augum. Og óspart er á þau minnzt af hinum og þessum. Oft-
ast þannig, að þau séu oss prestunum til skammar. Sýni áhrifa-
Jeysi vort og ónytjungsskap og tilgangsleysi ríkisins að vera að
tjasla við að halda uppi kirkjunni.
Eg ber ekki af oss prestunum vankanntana og syndirnar.
Onýtir þjónar erum vér allir. En ekki er úrleiðis að hugsa svo-
Etið um það, hverjir eiga þessi auðu sæti, hverjir láta bekkina
standa tóma.
Það eru auðvitað ekki þeir tiltölulega fáu, sem af einhverjum
oi'sökum eru aiidvígir kristindóminum og uppsigað við kirkjuna.
Þeir leggja að sjálfsögðu ekki á sig að fara til kirkju. Þykjast geta
lagt oss orð í munn og gert oss upp röksemdirnar, prestunum, án
þess að hlusta á oss. Þeir hælast að sjálfsögðu yfir hinni aumu
Þirkjusókn, telja hana styðja sinn málstað, sýna að kirkjan sé
verri en gagnslaus, beinlínis til spillingar og eigi að leggjast nið-
l|r. Þessi hópur er talsvert stór víða um heim og sennilegt, að
Þann eigi hér einhverja formælendur.
Hinir eru miklu fleiri, sem leiða varla hugann að kirkju og
kristni, og engin von er því til að sæki helgar tíðir. Og þessu
fólki hygg ég að fari fjölgandi. Því finnst raunar að lítt hugsuðu
uiáli, að vér lifum á þeim tímum, þegar hvítir menn séu komnir
svo langt á braut framþróunarinnar, að hætt sé að taka verulegt
'hark á trúmálum frekar en huldufólkssögum og ævintýrum.
Þess vegna þykist það yfir það hafið og upp úr því vaxið að lesa
Heilaga ritningu, hvað þá að hlusta á prestana.