Kirkjuritið - 01.11.1958, Blaðsíða 23

KIRKJURITIÐ
405
Það fundu þeir, sem hingað komu að vígslu séra Geirs 1910, þegar
Hólastóll var aS vissu leyti endurreistur.
Og um það vitnum vér, sem eigum héðan endurminningarnar um júli-
dagana ógleymanlegu 1928 og frá vigsluhátíð séra Friðriks í ágústlok
1937.
Vér höfum raunar aldrei komið hingað öðruvísi öll þessi ár, prest-
arnir, en til hátiðarhalda i einhverri mynd. Og farið héðan aftur í livert
sinn auðugri á margan hátt, hlýir í huga eftir samveruna við bræður og
vini, og með aukið þor og nýjan starfsvilja.
Og þannig er raunar sú endurminrdng, sem ég sjálfur á og geymi
um félagsfundina alla nú í 30 ár, hvar sem þeir hafa verið háðir og
haldnir. Mér finnst, að þeir hafi hver og einn orðið til þess, sem séra
Geir nefndi forðum, að „skerpa ríbyrgSartilfinninguna fyrir starfinu og
glœSa áhugann“. Og ég hygg, að oss öllum komi saman um, að þannig
hafi félagsskapur vor lika orðið söfnuðum vorum til einhvers góðs. En
þá var tilgangirrum náð.
Og svo að lokum.
Prestafélag hins forna Hólastiftis var á sinum tima furðu merkilegt
fyrirtæki. Um frjáls félagsleg samtök presta var þá hvergi að ræða. Fyrir
miðja öldina hafði séra Pétur Pétursson á Staðastað, síðar biskup, að vís”
gert tilraun með slikt á Vesturlandi, en sú hreyfing orðið að engu. Og
haustið eftir að Prestafélagið var stofnað, hóf séra Valdimar Briem áþekka
starfsemi með prestum sinum í Ámesþingi, og stóð sá félagsskapur lengi
með blóma. Annars er hliðstæðu þess, og ef til vill fyrirmyndar, einmitt
að leita til séra Hjörleifs, sem líka barðist ötullega fyrir því að blása nýju
lifi í héraSsfundina í sínu byggðarlagi.
En nú er öld önnur. Með stofnun Prestafélags íslands 1918 og hinna
ýmsu deilda þess síðar, og margvislegri kirkjulegri félagsstarfsemi, sem
hrundið hefir verið af stað siðari árin, verður gerbreyting í þessum efnum.
Og nú mætti því enn spyrja, hvort þörf vœri lengur á sérstöku presta-
félagi i Hólastifti.
Þeirri spumingu hefir oft verið svarað og aldrei öðruvísi en játandi
hér heima fyrir. Og vér fögnum þvi, Norðanmenn, að viss viðurkenning
kemur nú á sjálfstæði félagsskapar vors og tilverurétti einmitt frá Presta-
félagi Islands.
Þar emm vér að vísu líka félagar. En skoðum þó i dag prestana úr
Skálholtsstifti sem gesti vora hér, fögnum þeim af alhug og þökkum þeim
komuna hingað og öll bróðurleg skipti.
Ég kallaði þetta lauslega erindi mitt „endurminningar og vonir“. Ég