Kirkjuritið - 01.11.1958, Blaðsíða 27

KIRKJURITIÐ
409
an hátt fastara undir fæti en fyrri kynslóðir. En hún hjúp-
aði himininn þoku. Það varð furðu algeng skoðun, að vís-
indin hefðu afsannað tilveru Guðs. Og að þau hefðu sýnt
fram á, að Biblían væri litlu eða engu merkari hók en mörg
önnur fornrit, t. d. Kviður Hómers eða rómverskar goðasagnir.
Það er fyrst nú upp á síðkastið, að menn eru á ný teknir að
átta sig á því, að vísindin fjalla ekki um trúna og geta ekki
lagt neinn dóm á það, hvort Guð er til eða ekki. Og Biblian
er að byrja að ryðja sér til rúms á ný sem opinberunarbók.
En samt er lítill trúaráhugi meðal þjóðarinnar, lítil andstaða
að vísu líka, en mest um afskiptaleysi.
Foreldrar kenna ekki börnum sínum margar bænir, enda
biðja þau þær almennt ekki sjálf margar daglega. Þetta er
ekki sagt hér sem ásökun, heldur aðeins vegna þess, að ég er
þeirrar trúar, að það sé rétt, og mun gleðjast yfir því, verði
það afsannað. Foreldrar eru heldur ekki svo vel að sér í kristn-
um fræðum né hafa slikan áhuga á þeim, að þau kenni böm-
um sínum þau að verulegu ráði. Og foreldrar venja börn sín
ekki almennt á kirkjugöngur sakir þess, að þau fara sára-
sjaldan í kirkju sjálf.
Að forráðamönnum fræðslumálanna alveg ólöstuðum virð-
ist mér heldur ekki unnt að halda því fram, að þeim sé það
einna mesta áhugamálið að efla kristinfræðikennsluna. Og
ég held, að það komi eðlilega af því, að þeir telji annað enn
þarfara, sem verði að sitja í fyrirrúmi. Menn fylgja þar sinni
sannfæringu og lögum og reglugerðum og verða því ekki sak-
aðir fyrir.
Hverja þarf helzl áð krislna?
Svona er þetta. Kristindómurinn skipar hér ekki það rúm,
sem skyldi. Mér finnst það ekki æskilegt fremur en ýmsum
öðrum. En hvað er til ráða?
Frá því að ég byrjaði prestsskap, hefi ég heyrt lærða og
leika segja eitthvað á þá leið, að fullorðna fólkið sé tapað
kirkjunni, þess vegna verði prestarnir að ala sér upp söfnuð