Kirkjuritið - 01.11.1958, Blaðsíða 38

420
KIRKJURITIÐ
minningargrein: „Sem dæmi ]>ess vil ég segja frá litlu atviki, sem fyrir
mig kom úti á Möðruvöllum í Hörgárdal. Ég var að halda ])ar héraðs-
fund, sem byrjaði með guðsþjónustu í kirkjunni, en daginn eftir átti fund-
ur norðlenzkra presta að hefjast á Akureyri. Stóð ég fyrir altari og leið
eitthvað svo óvenju illa. Líklega hefir það staðið í einhverju sambandi
við áhyggjur út af fundinum á Akureyri, þvi þar var ýmislegt á dag-
skrá, sem búast mátti við, að yrði ikveikjuefni. En þegar ég sneri mér
frá altarinu til að tóna, kom ég auga á séra Björn í kirkjunni. En um
leið og ég sá hann, var öll mín illa liðan horfin, eins og strokin burt,
og vellíðan komin i hennar stað. Man ég ei eftir, að þær tvær tilfinn-
ingar iiafi haft jafn skjótt vistaskipti hjá mér og í það sinn. Töframáttur
áhrifavaldsins sá fyrir því.“
Mér, sem þetta rita, er kunnugt um, að réttlætistilfinningin var aðal-
umræðuefnið á þessum Akureyrarfundi. Gat þá ekki hjá því farið, að út-
skúfunarkenningin og aðrar skyldar trúfræðikenningar kirkjunnar bæri
á góma. 1 þessu margþætta og torráða umræðuefni var aðal „íkveikju-
efni“ fundarins fólgið. Um þetta vandasama og margslungna trúfræði-
vandamál flutti séra Björn afburða snjallt framsöguerindi á fundinum,
borið uppi af rökfastri og óskeikulli guðfræðiþekkingu, en hitað og glætt
af kærleikskenningu Krists úr Nýja testamentinu. Og þegar ræður um
málið hófust á eftir framsöguerindinu, gekk séra Bjöm hvað eftir annað
fram fyrir skjöldu og greiddi úr hverju vafaatriðinu á fætur öðru. Hann
gerði „ikveikjuefnið" óskaðlegt, æði guðfræðinganna hvarf sem dögg
fyrir sólu, en kærleikssól kristindómsins varpaði geislum sinum yfir fund-
inn, yfir norðlenzku prestana, yfir Akureyrarbæ, yfir hið glæsilega Hóla-
biskupsdæmi. Töframáttur guðfræðiþekkingar séra Björns í Miklabæ sá
fyrir þvi.
Miklibær liggur í þjóðbraut. Gesti bar þar því oft að garði, innlenda
og erlenda. Útlendingar ferðuðust mikið um landið á prestsþjónustuárum
séra Björns á Miklabæ, einkum Englendingar. Bar það oft við, að eng-
inn hafði grun um gestakomu, fyrr en margir koffortahestar voru komn-
ir heim í hlaðið ásamt tilheyrandi fylgdarliði. Bættust þann veg miklar
annir á hið umsvifamikla heimili, en öllum var tekið eins vel og föng
voru á. Og auk Englendinga gistu þar tíðum Þjóðverjar, svo og Norður-
landabúar. Auk þeirra anna, sem gisting og beini leiddi af sér, hlóðust
miklar annir á séra Björn i sambandi við þessar gestakomur, því að hann
einn var fær um að halda uppi samræðum við hina erlendu gesti. Var
þá stundum gripið til latínunnar, því að séra Björn var ágætur latínu-
maður, en margir gestanna frægir lærdóms- og vísindamenn. En þó að