Kirkjuritið - 01.02.1961, Side 4

50
KIRKJURITIÐ
Þegar augun tóku að venjast hálfrökkrinu, kom ég auga á
málm-töflu, sem var greypt niður í steingólfið, og með erfiðis-
munum gat ég lesið áletrunina, sem máð var af margra alda
sliti. Og þá varð mér fyrst ljóst, hvert atvikin höfðu borið mig.
Þetta var „Quo vadis“-kirkjan!
Hér, einmitt á þessum stað, birtist Jesús Pétri postula, er
hann flúði ótta sleginn út úr Rómaborg á dögum Nerós-ofsókn-
anna. Hér var það, sem helgisagan segir, að þetta undarlega
samtal hafi átt sér stað milli meistara og lærisveins, sem kom
Pétri til að snúa við og taka upp baráttuna að nýju með nýju
hugrekki og nýrri trú, samtalið, sem hófst með þessum orðum:
Quo vadis?
Hvert ferö þú?
„Ég varð gripinn einkennilegum hugblæ," heldur rithöfund-
urinn áfram, „og lét fallast niður á lágan trébekk, sem þarna
var. Mínúturnar liðu hver af annarri: Tíminn nam staðar og
hvarf í vitund minni. Þögnin dunaði í eyrum. Og úr þögulum
myrkva hvelfingarinnar barst til mín hvíslandi rödd eins og
ákæra yfir djúp aldanna. Quo vadis? Hvert ferð þú?
Er þetta ekki spurning, sem allir ættu að beina til sjálfs sín
einnig á vorum dögum?
Og nú, þegar ég minntist þessara yfirborðslegu skemmtana,
sem ég hafði notið síðustu vikurnar, fann ég til hálfgerðrar
minnkunar. Undarleg tómleikatilfinning snart mig. Ég var ekki
ánægður með sjálfan mig. Allt í einu fann ég til þess með
sársauka, hversu mjög ég, eins og aðrir, hafði látið ginnast af
ytra borði tilverunnar, en gleymt hinu, að til er einnig heim-
ur andans.
Drepsótt efnishyggjunnar.
„Þarna inni i hálfrökkri kirkjunnar, þar sem einstakur dauf-
ur ljósgeisli læddist yfir steingólfið, varð mér það allt í einu
ljóst, að banvæn sótt herjar akur mannkyns þess, er nú lifir:
drepsótt efnishyggjunnar. Vér spyrjum ekki framar: Hver er
tilgangur lífsins? Vér látum oss nægja að leita efnisgæða einna,
auðs og valda. Fyrsta spurning vor er ekki: Hverjum get ég
orðið að gagni? Hvernig get ég hjálpað? Hvernig getur líf mitt
orðið heiminum til blessunar? Heldur: Fyrir hve miklum pen-