Kirkjuritið - 01.02.1961, Síða 24

Pistlar.
Trúin á lygina.
Styrjaldir verða ekki réttlættar frá kristilegu sjónarmiði né
háðar með kristilegu hugarfari og kristilegum aðferðum. Þess
vegna ganga siðareglurnar úr skorðum og mörgum kennisetn-
ingum er blátt áfram snúið við á stríðstímum. M. a. er trúin á
lygina þá tekin almennt upp. Það er ekki aðeins talin lífsnauð-
syn að blekkja óvinina með öllum hugsanlegum ráðum og dáð-
um, heldur óhjákvæmilegt, að stjómmálamenn og herforingjar
láti almenningi sem minnsta vitneskju í té um flestar áætlanir
sínar og framkvæmdir, bæði til þess að óvinirnir verði ekki
áskynja um þær, og eins til að vekja ekki deilur meðal fólksins
eða jafnvel andstöðu þess. Fólkið á að lifa í trú, en ekki skoð-
un — trú á leiðtogana, sem því ber að sýna takmarkalausa
hlýðni.
Allir telja, að stríðstímarnir skapi óvenjulegt ástand, sem
eigi að vera úr sögunni, þegar friður sé kominn á. En hér sem
oftar vill það við brenna, að mönnum er ótamt að láta af löst-
unum, þegar þeir eru einu sinni búnir að venja sig á þá. Og
auðlærð er ill danska. Ýmsir smitast af styrjaldarhugnum,
þótt þeir hafi aldrei á hólminn komið. Sannast það á oss íslend-
ingum á margan veg og þó ef til vill skýrast á því, hve vér
höfum tekið mikla trú á lygina. Stjórnmálabaráttan ber þess
ljósast vitni. Vér — þessar fáu þúsundir —, sem búum í harð-
býlu landi og verjum kröfur vorar til sjálfstæðis og hlutgengis
á alþjóðavettvangi með því, hvað vér séum mikil menningar-
þjóð, þykjumst hafa ráð á því að skiptast í marga andsnúna
flokka, sem heyja miskunnarlausa baráttu hver við annan. Sú
hugsun virðist útdauð, sem Bjarni frá Vogi lýsti iðulega með
þeim ummælum, að hann væri ekki þingmaður Dalamanna,
heldur þjóðarinnar allrar. Nú eru aðeins til þingmenn flokk-
anna, að því er bezt verður skilið. Hitt er þó verra, hversu lyg-