Kirkjuritið - 01.02.1961, Blaðsíða 42

Nokkur orð
þegar gamla kirkjan á Ríp var kvödd í síðasta sinn.
(í apríl 1924).
Þýöing fyrr á tímum.
Það blandast víst engum hugur um þá miklu þýðingu kirkn-
anna fyrr á tímum. Þær voru miðstöð andlegrar menningar og
vakningar. En þær voru meira, þær voru líka miðstöð félags-
skapar og félagslegrar menningar og síðast en ekki sízt mið-
stöð frétta (sbr. Sturlungu um lát Steinunnar á Kirkjubæ).
Þær voru að nokkru almennur samkomustaður fyrir eldri og
yngri, fólkið þurfti þá eins og nú að koma saman til að hittast,
sjást og talast við. Höfðu það hlutverk,sem skólarnir og sam-
komuhúsin hafa nú. En þá voru prestarnir allt: kennarar, siða-
meistarar og fyrirlesarar, bústólpar og bjargvættir sveitar-
innar.
Á tímum þrenginga, sem svo margar hafa drifið yfir þetta
land, bæði harðindi og sjúkdómar, voru þær sá arinn, er
þjóðin sótti yl og styrk til. Á slíkum tímum, þegar menn
standa máttvana fyrir hinum eyðandi öflum tilverunnar, gríp-
ur mannsandinn eftir öflum fyrir utan hann, þekktum eða
óþekktum, á svipaðan hátt og hinn heiðni víkingur Þorkell
máni, er hann fann vald dauðans færast yfir sig og sagði, eftir
að vera borinn út í sólskinið: Enginn meini mér —. Það er
einmitt þessi trú, sem er hin rétta, hvað sem hún heitir. Það
er eins og stendur í danskri bók, er ég las nýlega: ,,Den reli-
gion som ved bön kan hente styrke fra den usynelige verden,
den er den sande religion".
Ég er viss um, að þið hafið einhvern tíma fundið sál ykkar
vaggast og laugast í bylgjum tónanna og hef jast yfir hversdags-
stritið, þegar á sólríkum sunnudegi var sunginn sálmurinn: