Kirkjuritið - 01.02.1961, Blaðsíða 45

Nokkur orð
sögð við vígslu Rípurkirkju 14. janúar 1925.
Það varð mitt hlutskipti að segja nokkur orð eins og í kveðju
skyni frá safnaðarins hálfu, þá síðast var haldin guðsþjónusta
1 hinni gömlu og þjóðlegu kirkju, er stóð hér á sama stað og
við nú stöndum. Og atvikin hafa einnig velt því svo, að ég
segi hér nokkur orð, þá í fyrsta sinni er haldin guðsþjónusta
i hinni nýbyggðu kirkju og hún þar með vígð til að vera sam-
komu- og griðastaður okkar, hvort heldur sem við leitum þang-
að á stundum gleði eða hryggðar.
Það er ekki úr vegi að gera ofurlítinn samanburð á hinni
gömlu og nýju kirkju. Það er eins og skáldið kvað: Án fræðslu
um hið liðna, sést ei hvað er nýtt.
Hið gamla hús, sem hér stóð, þótti á sínum tíma hið mynd-
arlegasta, en tönn tímans og viðburðanna rás gerðu það svo,
að ekki varð nothæft.
Þessi nýja kirkja, er byggð á sama grunni. Hún er að nokkru
leyti byggð úr þeirri gömlu og að nokkru leyti fyrir fé, sem
!agt hefur verið til hliðar smám saman. Það er því nokkurs
konar þróun upp af gömlum grundvelli, og þá eru framfar-
irnar haldbeztar, þegar þær eiga rætur sínar í því forna og
áður þekkta.
Eg veit, að ykkur finnst mikill munur á þessu húsi og því
gamla, og er það í alla staði rétt. En er þá til of mikils mælzt,
að okkur sjálfum fari fram að sama skapi — fari fram að
bróðurhug og tilbeiðslulöngun ?
Eg veit, að Guði er jafn þóknanleg bæn og tilbeiðsla í hinu
lelegasta hreysi, sem í hinum hæstu og skrautlegustu sölum.
En háir og bjartir salir hafa sín áhrif á okkar jarðbundna og