Kirkjuritið - 01.03.1967, Side 25

KIRKJURITIÐ 119
J**1 laðsins. Kennir þar, sem vænta má, margra grasa og nokkuft'
'íoinna eins og gefur að skil ja, því aft' efnift er sólt um heim
°S hinina.
febrúar s. 1. lýkur hugleiftingunum þannig:
«5. Þar sem fjöldi manns tekur ekki þátt í öftruin helgum
° num en þeim örfáu, sem framkvæmdar eru á þeim sjálf-
.111 e®a ástvinum þeirra, myrkvast skilningur manna á flestum
11,11 ‘ þáttum hins lieilaga, og afstaftan verður lík tilvist fang-
v'1na 1 frægri dæmisögu Platóns um mennina, sem bundnir
11 ‘nni í hellinum, og skynjuðu aðeins skugga á hellisgaflin-
sk' ^b'irgir hafa ekki af öftru aft segja en hliftstæftum skugga-
ynjunuin að því er tekur til hins lieilaga.
þ \ ^essnr ‘ útvarpi efla þetta skuggalíf meft því aft setja á
sani-gamlan einldifta hlæ, meft sömu-gömlu prestunum,
‘“Ui-gömlu ræðunum, meft sama-gamla málrómnum, sama
^‘“la tóninu, sömu-gömlu hugmyndunum og sama-gamla
í n8num, enda vita þeir greindari meftal presta aft ]>eir „tala
^ ^a“fta“ í útvarpi, nema þeir kunni þá list aft flytja lögmál
r, agnaftarboðskap þannig aft andleg endurnýjun komi sjálf-
a a frá Orftinu. Þótt prestar séu fullir velvildar, liefir raunin
sak 8Ú að þeir hafa mjakaft mönnnm (ekki sett þá) út af
• arnentinu, en kórarnir meft samskonar velvild mjakaft
- ,nu,n út úr söngnum. Vilja |>ví nærgætnir menn Iivorki
h'k'1 ^ *1res^ n® bór með því aft koma í kirkju, þegar messan
'si boltaleik milli kórs og prests, langl fyrir ofan höfuft safn-
ar*nanna, livílandi í eigin ágætleika.“
aft e.r er bressilega og feimulaust mælt af manni, sem lilýtur
S(-|_Vna bvaft hann syngur. Hefur verið kristniboði í Kína,
^ narpre8tur lengi á íslandi og í mörg síftastliftin ár guðfræfti-
ofinnari- IJaft skiptir litlu máli, livort ])arna muni vera nokkuft
Ur']16^ U<^ einbverju leyti, gallinn er liins vegar sá, aft höfund-
ti) ^e,“r ab’eg undir liöfuft leggjast að skýra frá úrræðunum
r otar kýlinu, sem liann stingur á. Ilvernig messafti hann,
aft^r*1 ^lann var sjálfur ungur? Meft hvafta ráftum tókst lionum
,-^j -v *a kirkjurnar? Efta ef eitthvaft var þá ábótavant, livafta
i. ö 1,lr befur liann ])á fundift síðan til aft kippa því í lag, sem
ann áfellir.
jlef^ sPyr þessa ekki eingöngu af því, aft ég verft aft játa aft mér
Ir ekki tekizt að vekja söfnuftinn til aft sækja kirkju eins