Kirkjuritið - 01.12.1967, Qupperneq 25

KIRKJURITIÐ
455
])ú getir borið stærri byrðar fyrir náunga þinn. Forðastu
ninri ágreining við bræðurna. Ekkert skilur svo mikið í sund-
Ur sem stöðugar deilur um allt og ekkert, og lær, ef nauðsyn
brefur, bvernig slíta skuli þeim viðræðum. Vertu klettur ein-
mgar.“ Þannig mætti lengi telja. Þetta eru ekki aðeins lieil-
ra?ði fyrir bræðurna í Taizé, Iieldur alla kristna menn.
Það dylst engum, sem lil Taizé kemur, að samfélagið þar á
ckkert skylt við sértrúarflokka eða tízkubólur. Hin fagnandi
'dbeiðsla, sem er uppspretta lífsins í Taizé, ber greinilega þess
tnerki, að bér er kirkjan að tilbiðja skapara sinn og frelsara.
í fo rmálanum fyrir líðagjörð þeirra segir svo: „Taizetíða-
Sjórðin er ávöxtur reynslu, sem fengin er í sameiginlegri bæn,
seni grundvölluð er á ekúmenískri erfð kirkjunnar. Hún er í
fb>kki elzt u lítúrgía kirkjunnar. Henni er safnað saman úr
ynisuin áttum, en liinir ólíku þættir verða eitt í lifandi reynslu
Sanifélags. Viðleitnin að balda fast við bina biblíulegu h'túr-
K|sku Iiefð kirkjunnar er tengd óskinni um nútímabænarform.
'■un er tíðagjiirð samfélags, en þó getur liver kristinn maður
"°lað bana e. t. v. með vissum breytingum. Þessi tíðagjörð
krefst engrar viðurkenningar sem opinber htúrgía. Hún er eilt
I'rep { lítúrgískum rannsóknum kirkjunnar og í eftirvænting-
"nni um sýnilega einingu kristinna manna. Henni er ætlað að
Vprða þessari rannsókn og þessari einingu lil góða, um leið
°K bún er tíðagjörð samfélags.“
ðð lokum þetta. Menn liafa spurt okkur þessarar spurning-
,lr; Hvað sáuð þið í Taizé? Svar okkar er þetta: Við sáuin
]^a dæmisögu um hf kristinna manna. Við sáum kirkju Krists.
^berzlan hvíldi á því, að liún væri kirkja Krists, ekki kirkja
keiuid við Pál, Apoll os eða Pétur eins og í Korintu forðum.
o'uinning Páls er bér tekin alvarlega: „Er þá Kristi skipt í
s""dur? Var Páll krossfestur fyrir yður? Voruð þér skírðir
nafns Páls?“ Nei, í Taizé er kirkja Krists að verki, og liún
(r auðþekkt Jiegar í stað af þessum orðum frelsarans: „Af því
. "lu allir þekkja, að þér eruð mínir lærisveinar, að þér ber-
elsku bver til annars.“ Það er ]>essi liluti fagnaðarerindisins,
s<ni bræðurnir í Taizé leitast við að lifa. Það er síður en svo
e'"falt, en sér til bjálpar liafa þeir bræðralagið. Einingin,
s<'" er þeirra von, og einingarviðleitnin, sem er þeirra hf,
afar af því, að þeir eru vottar, kristniboðar, og það er ein-