Kirkjuritið - 01.12.1967, Blaðsíða 40

470
KIRKJURITIT)
veittist örð’ngt að’ segja piltunum að’ halda áfram og vera
ekki að hinkra við’ eftir mér. Síðan settist ég niður a
stein, því að mér var um megn að stanila lengur á fótunum,
og augu mín flóðu í tárum. Ég lofaði Guð fyrir að veita mer
þekking á honuin þegar í þessu lífi og fyrir að liafa haldið’
hendi sinni yfir inér og vorkennt mér jafnlítilmótlegur og
syndugur og ég var. Ég bað þess af öllu hjarta að mér leyfðis*
að lifa að lians vilja. Ég skildi að’ svar lians var á ])á ]eið5
að ég skyldi lilýðnast vilja Iians dag frá degi í hógværð og
við' skorinn skammt, og láta hann, hinn almáttka unt fð
segja fyrir uin, hvort að ég kynni einhvern tíma að' verða
kallaður til að bera honum opinberra vitni. Síðan smáfjaraði
hrifningin í lijarta mínu . . .“
Ymsir munu telja þetta lítilsvert. En þeir, sem einhvern
tínia hafa orð'ið fyrir svipuðu, munu bæði skilja það’ og vi*a
að slíkt og þvílíkt er bæði undursamleg og óafmáanleg reynd-
Þeir eru fjölmargir. Og hvers vegna skyhli reynsla þeirra veia
markleysa? Við vitum þó allra kynslóða bezt að alltaf npP’
götvast meiri og meiri undur. Og samtímis verður æ Ijósaia
live óendanlega miklu meira mun enn vera liulið.
llliÆ
Fátt illgresi er áleitnara og óupprætanlegra á
um en illkvitnin í garð náungans. Fáir munu
lienni lireinir. Stundum berst luín um allt líkt og faraldur.
Og hún getur orðið svo óluignanleg og blöskranleg að inörgu111
lirjósi hugur við þegar upp um liana kemst og hlæju meio
leysisins af lienni flett.
Ekki er ólíklega til þess getið' að æsifregnir fjölntiðluna1
tækjanna og linnulausar flokkadeilurnar magni þennan spiUjr‘
Því að margra áliti færizt liann víðast í aukana.
Það er segin saga að ein fjöður liefur oft orðið að heiH1
liænu. En sú fjaðradrífa er að’ sjálfsögðu nokkuð háð stað
stund eins og annað.
Stundum fara kviksögur um eins og eldur í sinu. Og þein'
mun ferlegri sem þær eru og jafnvel lýgilegri kann þeim a
vera almennar trúað. Það er lieldur ekkert sjaldgæft fyrJ1
brigði að dómar séu felldir að órannsökuðu máli og gílllf1
síðan sem öruggur sannleikur manna á milli, rétt eins og þeIt
hugarakriU"
með' öllu