Kirkjuritið - 01.01.1969, Blaðsíða 13

Kirkjuritið - 01.01.1969, Blaðsíða 13
KIRKJURITIÐ 7 um. Og livaða könnunarferðir, sem vér kunnum að fara í ó- kynnið í framtíðinni, verða þær ekki farnar á plastvængjum l’layboy (gleðigosans) né í sálsjúkum liugarórum. Eins og yður kann að vera kunnugt, lief ég nýlega verið viðriðinn kvikmyndatöku varðandi Nýatestamentið, á vegum Brezka sjónvarpsins (B. B. C.). Og meðal margs annars, sem það liafði í för með sér, stóð ég fyrir þær sakir á þeim stað, ®em ætlað er — og það með ólíkt rneiri sanni en um flesta aðra helgistaði — að sé Sæluboðahæðin, þar sem áhrifaríkasta ræða, er um getur, var flutt fyrir um tvö þúsund árum. Það var óneitanlega dásamlegt að standa þarna og horfa niður yfir Galíleuvatn og reyna að sjá viðburðinn í huga sér: ókunna læriföðurinn og litla, nafnlausa og ólæsa hópinn að mestu, sem safnast hafði í kringum hann. Því að það skulum vér alltaf liafa í minni, að kristin trú spratt ekki upp í hópi liá- skólagenginna snillinga og ekki meðal hinna auðugu, eða valdamiklu, eða gáfnaljósa, eða fegurðardísa, eða glæsimenna, ekki meðal sjónvarpsstjarna né leiðarahöfunda Tlie Guardian (Varðar): upptök hennar urðu meðal þessara ólæsu almúga- manna, sem stóðu manni þarna svo Ijóslifandi fyrir sjónum. Og svo þessi orð, þessi óviðjafnanlegu orð, sem áttu eftir að bergmála og enduróma um allan heim á komandi öldum, °g hggja enn í loftinu þrátt fyrir allt. Að hinir liógværu en ekki liinir hrokafullu eiga að erfa landið. Að vér eigum að elska óvini vora og gera þeim gott, sem hata oss. Að hinir fátæku en ekki liinir ríku séu sælir, og þar fram eftir götunum. Orð, sem stöðugt ásækja oss alla, enda þótt vér skellum við þeim skollaeyrum; liáleitustu orðin, sem nokkru sinni liafa töluð verið. Ein sæluboðin, sem einliverra hluta vegna höfðu ahlrei snortið mig verulega áður, festust í liuga mér og hafa loðað l>ar síðan. Þessi: „Sælir eru hjartahreinir, því að þeir munu Guð sjá“. Má ég benda á þetta sæluboð í sambandi við þrætu vora og óánægju. Æðsta þrá mannsins er að líta Guð og liún hefur búið í brjósti göfugustu manna um allar aldir. Að sjá Guð táknar skilning, að kanna leyndardóm allra liluta. Þetta er, eða ætti að vera, höfuðstefnumark háskóla sem þessa, hæði stúdenta og kennaraliðs. Gætið þess að því stefnumarki
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.