Kirkjuritið - 01.06.1977, Síða 41

^ei*ir Rut. Og hún á heima þarna.“ Og
Un benti á húsið út um bílrúðuna.
v 9 Þakkaði henni fyrir, sté út úr
^gninum og gekk að húsinu og
str!|,gdi dyrabjöllu. Og til dyra kom
þ U .an’ sem ég var að leita að. Að
^a 1 hennar stóðu tvær aðrar ungar
^nur' Þegar hún sá mig sagði hún:
Við h”'1'’ Það Var gott ar5 Þú komst-
þl ofum verið að tala svo mikið um
að9 ,°9 hitt og þetta, og við vorum
þes°Ska ÞeSS’ að ÞÚ værir komin’ ti!
Ss að við gætum spurt þig.“
hen' torum svo UPP í herbergið
j 'nar’ °9 Þær fóru að spyrja um
Urn Urn' Þegar þannig hafði gengið
ggtt stund- sögðu þær: ,,Já, en hvernig
h0nUtTI vi® sem Gyðingar, að veita
l6jttUrn viðtöku. Kristnir menn hafa
Við av° margt hörmulegt yfir Gyðinga.
vír , ofurn °rðið að þjázt, hvar sem
lðþhotum verið.“
oft svar hafði ég þegar heyrt svo
'huaT Þar5 Þaíði or®'® mer talsvert
íhUq. naretni- Og niðurstaða þeirrar
hefgunar Var® su’ við kristnir menn
|6ga m sannarlega syndgað hörmu-
hvíiuj96911 Gy®in9um og ábyrgð þess
þjógara °kkur oilum. ábyrgð vegna
bess okkar, samfélags og kirkju.
9efig V^n? sa9®' e9 við Þssr: „Fyrir-
óku^r. Urt5u dálítið kyndugar við og
9ert ne[tt°9KSVÖrUðu: ”Ekk' hefur þú
■ Þa reyndi ég að skýra fyrir
þeim, að ég teldi, að kristnir menn
bæru ábyrgð hver á öðrum og hver á
sinni þjóð og þeir hefðu átt að geta
kennt börnum sínum og æskufólki, að
það væri jafn stór synd að hata og
fyrirlíta mann eins og að stela eða
gera annað illt. Hefðu þeir gert það,
þá hefði trúlega aldrei getað farið
eins og fór á dögum Hitlers í Þýzka-
landi. Þess vegna væri ég einnig sek,
gæti aðeins sagt við þær: Fyrirgefið
mér.
Þá lutu þær höfði og sögðu: „Við
höfum ekki heldur lifað eins og skyldi.“
Og þá var opin leið að því að segja
frá Jesú, — hvað hann hefði gert fyrir
oss, — lagt vorar syndir á herðar sér.
Það var orðið áliðið kvölds, þegar
ég fór frá þeim, og þá sögðu þær mér,
að þær tvær, sem voru gestir Rutar,
yrðu að fara eldsnemma um morgun-
inn áleiðis til Haifa, en þær hefðu svo
gjarna kosið að fá meira að heyra.
Þetta varð að duga þeim. Og Aili ger-
ist hugsi og angurvær.
En ég hélt heim á leið. Það var ekki
oft, sem ég fékk slíkt hugboð, innri
leiðsögn Guðs, en stöku sinnum gerð-
ist það. Stúlkan þessi, sem ég heim-
sótti þá, er enn einn af beztu vinum
mínum og fjölskylda hennar vinafólk
mitt. Þeir eru margir, Gyðingar, sem
trúa á Jesúm í hjarta sínu, en sú
kennd er sterk með þeim, að þeir
verði að halda trúnaði við ætt sína.
G. Ól. Ól.
119