Kirkjuritið - 01.06.1977, Blaðsíða 44

fer eigin leiöir, leggur til að biskupar
verði einungis tveir, annar nyrðra, hinn
í Reykjavík. Er satt að segja erfitt að
verjast þeim grun, að einhver dulin
öfl, og bó mennsk, séu að verki, í hvert
sinn er málið kemur að dyrum Alþing-
is. Virðist svo sem þeim öflum sé það
kappsmál mest, að ekki komi biskup
í Skálholt að nýju í náinni framtíð.
Nú er hins vegar komið að því, að
ekki verður lengur þagað. Það gera
prestar sér ljóst og efalaust ýmsir fleiri,
og enginn þarf annars að vænta en
þetta verði hið mesta hitamál á næstu
misserum. Kirkjuþing verður ekki snið-
gengið með þessum hætti, né heldur
kjósendur kirkjuþingsmanna.
Starfsháttanefnd kýs þann kost að
gera biskup í Reykjavík að höfuð-
biskupi landsins. Nokkur rök eru til
þess, en þó ekki einhlít. Virðast nefnd-
armenn ætla, að þar sé fundin greiðust
leið frá því, sem nú er, til þess, sem
verða ætti. Sú röksemd, að auðveldast
sé að auka smám saman veg og völd
vígslubiskupa, er raunar gömul og
fremur auðvelt að fallast á hana. Hins
vegar virðist sá ,,dýri“ vandi, sem við
er að fást, einungis vera þessi: Annað
hvort ein skrifstofa stór, umfangsmikil
og dýr, ellegar þrjár fremur smáar og
,,heimilislegar.“ Ekki er einsætt, að
síðari kosturinn verði dýrari, en hitt
er einsætt, að skrifstofulaus biskup
verður eins konar strútfugl. En ekki
þarf um það að karpa, að einhver
biskupa verður að vera ,,prímas,“
þ. e. a. s. hafa orð fyrir biskupum. Sú
vegsemd ætti að duga honum, og vel
sýnist hugsanlegt, að biskupar réðu
því sjálfir sín í milli, hver hana hlyti
hverju sinni.
122
Skálholt
Hvers Skálholt á að gjalda hjá þeid1
mönnum, sem ekki mega til þes5
hugsa, að þangað komi biskup, er ráð'
gáta. Hin nýja saga staðarins, uppris3
hans og skjótur frami, á röskum tveió1
áratugum er ekki ævintýri eitt, heldur
kraftaverk í augum kristins manns. 09
kraftaverk er honum tákn, tákn þesS'
að Guð vildi og Guð vill eitthvað.
Hvað vill hann?
Það mun hann sýna svo, að ekk1
verði um villzt. En Skálholt á sér sög11
og Guð hefur þann hátt á að tala gjar^
í sögunni. Fyrir einum sjö öldum, °9
þó trúlega fyrr, var bókfest, að staða1'
land allt með mörgum gæðum öðrufl1,
í löndum og lausafé, skyldi eign Ská1'
holtskirkju með því ákvæði, að Pa<
skyldi ávallt biskupsstóll vera, meðan
ísland væri byggt og kristni mætti halð'
ast. Á nýrri öld var hafizt handa í Ská1'
holti um að snúa guðspjöllum á íslenzk1
móðurmál. Enn síðar orti prestur, seá1
vígður var við altari SkálholtskirkJ^
þessa bæn:
,,Gefðu, að móðurmálið mitt,
minn Jesú, þess ég beiði,
frá allri villu klárt og kvitt
krossins orð þitt út breiði
um landið hér til heiðurs Þ®1'
helzt mun það blessun valda,
meðan þfn náð lætur vort láð
lýði og byggðum ha!da.“
Sama skáld sendi að beði dauðvo^
vinar í Skálholti þessa játning: ,,Ég ve„
minn Ijúfur lifir lausnarinn hirnnum a;
— ,,Ég lifi I Jesú nafni, I Jesú nafni e
dey.“ Og á steini I kjallara SKálhdts