Kirkjuritið - 01.06.1977, Qupperneq 72

aSarins, sem hefur kallað hann til
þjónustu, heldur á íþróttamót (sem út
af fyrir sig eru mjög gagnleg), þegar
hann gengur til messu, og það jafn-
vel á löghelguðum guðsþjónustutíma
safnaðarins. Tómstundaklúbbar eru
góðir út af fyrir sig, en þeir tengja
ekki æskuna safnaðarlífinu, vegna
þess að þeir eru ekki gerðir að far-
vegi hins skapandi orðs, fagnaðar-
erindisins um Jesúm Krist. Jafnvel þó
að fyrir hendi sé einhvers konar
andakt, þá tengir það ekki æskulýð-
inn safnaðarlífinu í heild, af því að
æskulýðsstarfsemin er uppbyggð sem
sérstök félagsheild og fylgir ekki í
sjálfri félagsbyggingu sinni byggingu
safnaðarins, þ. e. byggir ekki starf-
semi sína á safnaSarhugtakinu í Nýja
testamentinu.
Annað er það, að vér tökum ekki
tillit til lögmáls uppeldisins í nógu
ríkum mæli. Vér fylgjum ekki æskunni
í bókstaflegum skilningi, t. d. í ver-
stöðvarnar, en einnig í þeim skiln-
ingi, að vér predikum fyrir henni án
þess að tala til hennar, þar sem hún
stendur úti í hinu daglega lífi, þar
sem svo margir afneita kristinni trú
og siðgæði (sbr. The Christian Work-
er’s League. A Movement of Industrial
Youth. G.D. Wilkie, Glasgow, bls. 8—
9). Vér stöndum ekki við hlið hennar
nógu vel til þess að veita henni for-
dæmið, svo að hún finni, að óhætt
sé að taka oss alvarlega og líklegt
sé, að vér höfum svar, að Kristur gefi
í Iffi voru kraft og raunhæfa leiðsögn
í lífi nútíma manns. Þetta gæti bent
til þess, að oss skorti kærleika, sem
leggur lag sitt við tollheimtumenn og
syndara. En kærleikurinn er sagður í
Nýja testamentinu vitnisburður off
ávöxtur andans (Gal. 5:22). Þetta eí
staðreynd um heimilið, sem bregzt;
vegna þess að ekki er samræmi uii111
lífernis og orða. Þetta gæti líka
át1
við hina illa sóttu guðsþjónustu saff'
aðarins, ekki aðeins í sambandi vl
daglega breytni vora, sem oft mó1'
mælir vitnisburði orða vorra, helduí
og þeim skilningi, að rétttrúnaður v0Í
geri oss harða og tilfinningalausa 0
frjálslyndið afskiptalitla og kærulaus11
Það gæti verið, að einmitt þess ve0
stæðum vér ekki við hlið einstaklinð3
safnaðarins eins og oss bæri, e. t-v^
þess vegna þekkjum vér ekki neV
þeirra í daglegu lífi, og þar af leiðan
tökum vér þá ekki alvarlega. Þe,ta
kemur m. a. fram í því, að einstak
ingar leita sálusorgunar, fyrirbeen3
andlegrar og líkamlegrar lækninð3Í
oft annað en til prestsins eða kfi5*
ins safnaðar. En þetta, sem hér he* ^
verið sagt, getur ekki aðeins átt vl
um presta, heldur líka um söfnuðir
í heild. í báðum tilfellum nær vimis
um
andans virðist vera sljótt. Uppbygð^
guðsþjónustunnar er ábótavant.
vantar í hana hið rökrétta drama
OQ
þjónustunnar, samfélags Guðs
manns.
burðurinn ekki hjartanu, er ekki
„viva vox evangelii“ að ræða, sW
Orsakir þessa ástands, sem nú
hef'
ur verið lýst, er þó ekki eing°n;
nð11
skortur á fagnaðarerindinu um JeS
Krist og að kærleika hans sé e
úá1
Kk'
komið til skila, þó að það sé óri
ríkast. Hér á í hlut þjóðfélagsb)/•
lað3'
■10'
sem hefur bylt öllum hefðbundn
uh1
félagsstofnunum og lífsháttum ma
0'
sbr það, sem sagt var um uppia'
us"
150