Kirkjuritið - 01.06.1977, Síða 76

þjónustunnar, altarisgangan, þyrfti að
vera a. m. k. fjórum sinnum á ári, helzt
einu sinni í mánuSi fyrst í stað, og
þegar söfnuðurinn hefur lært að meta
gjafir Guðs í samfélaginu um hinn
krossfesta og upprisna, á hverjum
sunnudegi. Inngangur að kvöldmáltíð-
inni þarf að miða að því að búa menn
undir hana (praefatio, sanctus, bene-
dictus, innsetningarorð, Agnus Dei).
Eftir henni kemur svo þakkargjörð
safnaðarins (collecta, benedicamus)
og blessun Guðs (benedictio). Sálm-
arnir þurfa að efni til að falla inn í
þessa byggingu. Fjórraddaður söngur
gerir guðsþjónustuna fágaða og há-
tíðlega, sé hann vel sunginn, en hann
má ekki hafa þau áhrif, að lagið gangi
svo hátt, að stór hluti safnaðarins geti
ekki sungið með eins og raun er á
um sumar útsetningar sálmasöngs-
bókarinnar. En með þessu er guðs-
þjónustunni ekki lokið. Kærleiksþjón-
ustan þarf að fá rúm sitt í henni, t. d.
í mynd fyrirbænar fyrir ákveðnum
mönnum eða efnum, söfnun gjafa
o. s. frv. Kærleiksþjónustunni er þar
með ekki lokið, gefa þarf vísbendingu
til ákveðinna verkefna og kalla menn
til að leggja sjálfa sig fram til þess
að víðfrægja í orði og verki dáðir
Guðs í Jesú Kristi (sbr. W. Rott, op.
cit., bls. 1340). Með siðbótarmönnun-
um segjum vér, að hlýðnin við Guðs
vilja í hinu daglega lífi sé hin eigin-
lega guðsþjónusta (B.S., bls. 306,45
(1- T.))
Næsta atriði, sem vér hljótum að
taka fyrir, er hið kristna heimili, frum-
eining safnaðarins, sem meðal annars
hefur með höndum uppeldi hinnar
uppvaxnadi æsku og trúfræðslu henn-
ar frekar en nokkur annar. Guðs
þarf að hljóma með hreinsandi og u^1'
skapandi krafti sínum í samfélagi hjór'
anna, en einnig barnanna, sem ha^
verið skírð, kölluð og tekin inn í satf'
félag safnaðarins.
Vér leggjum mikla áherzlu á æsku
lýðsstarfið, en vér finnum fljótt, 0
einmitt í því sambandi eru foreldrar0
ir og heimilið mikilvægasta verkfaah
eða uppeldis- og trúfræðsluvettvanð
e<■
urinn á hvorn veginn, sem það nu
Það er reynsla í æskulýðsstarfi safn
aðanna í öðrum löndum, að þeir
menn, sem ílengjast í hinum ábyr9s
hluta safnaðarins (en svo má
þann hluta safnaðarins, sem
kera^
saman að staðaldri í guðsþjónustun
ni)’
koma yfirleitt frá heimilum, þar
se|
heimilisguðræknin og heilsteypt gu®s
þjónusta daglegs lífs einkennir heirri
ilislífið.
híið
I Austur-Evrópu sjá menn, sem u
3ÍÓðfe'30
við andkristilegt, marxistiskt, þjoc
kommúnismans, heimilið sem e'
leiðina til þess að ná til æskun
jflL1
Mikil áherzla er lögð á að fræða foí
eldrana, svo að þeir geti veitt be
unum trúarlegt uppeldi og fra3®5 ^
þar sem söfnuðunum er í verki ban ,
það nær alls staðar annars stað0f
þjóðfélaginu, jafnvel innan veg^
kirkjuhússins (sbr. Robert Tob'
Communist Christian Encountef^
East Europe, Indianapolis 1956, ,f
3—9nn). Við þessu voru söfnuðir^
þar eystra ekki búnir. Þess vegnð n^j
ur ýmislegt farið ver en e. t. v. h® t
þurft að fara. Það er líka mil<iiv s\
fyrir fullorðnafólkið sjálft að Þr°s
í trú sinni og skilningi og vaxa í Þ1
ustunni.
154