Muninn - 01.05.1986, Blaðsíða 29

tveimur og stóra, slá taktinn
með stóru tánni - og enginn
tekur eftir þvi. Heyrt hef ég
um mann sem lét sér nægja að
hnykla magavöðvana i takt við
tónfallið og honum leið vel.
Annars fer djassgeggjurum ekki
vel penpiuskapur. Djass er
lifandi, ekkert leynimakk.
En djass er meira en hegðun-
armynstur. Við megum ekki
gleyma tónlistinni, rótinni
alls.
Hér fyrir tveimur áratugum
var Ingimar Eydal að spila
djass í setustofunni, eins og
hann gerði einu sinni á ári og
tók með sér góða drengi úr Ak-
ureyrarbæ. Hann var beðinn að
útskýra snöggvast hvað djass
væri. "Það er einfalt mál"f
sagði hann. "Það er þegar mað-
ur spilar eins og hægri hendin
viti ekki hvað sú vinstri ger-
ir, en veit það samt." Það er
ekki vist að ástæða sé til að
skýra þetta neitt frekar. Þó er
rétt að geta pess að hér er átt
við að i djassi eru brotnar
hefðir um klassiskan samhljóm,
djassinn getur pannig hrært
saman dúrum og mollum eins og
ekkert séf litað og skreytt
hljóma i pað óendanlega. Hér
er meðal annars átt við bláu
nótumar svonefndu semf eins og
Jón Múli segir: ...lita alla
djassmúsik og raunar alla al-
pýðumúsik bandariskra negra."
(bls. 9) Og hér erum við rétt
hjá kjarna málsins. Djassinn á
rætur að rekja inn i dýpstu
Afrikuskóga. Þar er uppruni
djasstónstigans, par sem þriðji
og sjöundi tónn eru lækkaðir
mismikið og þess vegna er
djasshljómur öðruvisi en klass-
iskur. Þar er líka rótin að
Muninn 29