Muninn - 01.05.1986, Blaðsíða 13

ég get ekki trúað, það er svo
fjarri mér, en... þú hefur
eitthvað til þíns máls".
"Ég þröngva engu uþþ á þig
elskan. þú ættir að vera nógu
vel gefin til að ákveða þig. En
þér er frjálst að spyrja mig,
þegar þú vilt. Þú ræður það við
samvisku þína hve alvarlega þú
hugsar um málið".
"hað er einmitt það mamma.
Eg veit í rauninni ekki hvort
ég vil pæla. Ég er hrædd við að
taka afstöðu. Gæti ég staðið
við hana? Ég get ímyndað mér að
það sé erfitt að segjast vera
kristinn. Efastu aldrei mamma?"
"Jú, það gera allir. En ef-
ann get ég bælt niður með rök-
ræðum við sjálfa mig. Það er
auðvelt að finna rök gegn trú
minni, draga fram setningar úr
Biblíunni og mistúlka þær
o.s.frv. En ég held ég muni
aldrei afneita Jesú Kristi. Að
fylgja honum byggist mest á
trú, en það er líka rökfræði-
legt. Ég vona að þú eigir eftir
að læra að elska Jesú eins og
ég. Það gerir manni svo gott.
En þú verður sjálf að velja".
"Já". Þögn. "Mamma, það var
gott að tala við þig. Við ættum
að gera meira af því. Ræða um
hitt og þetta sem við erum að
hugsa um. Góða nótt".
"Góða nótt, elskan".
Mamman sat brosandi eftir.
Hún elskaði dóttur sína, en það
voru fáar stundir til að sýna
það. Það var rétt hjá henni,
hugsaði mamman, við ættum að
ræða meira saman. Tvær kynslóð-
ir ræða saman eins og jafn-
ingjar.
Melkorka Thekla Ólafsdóttir
Muninn 1?