Jörð - 01.12.1943, Side 19

rPUYYGGÐ drengsins viS Heillina var óþrotleg, þrátt fyrir
J- það, að Heillin, sem aldrei liafði falleg verið — nema
í augum drengsins, var hreinasta ófreskja á að líta. Fiður
gat, sem þegar er sagt, ekki þrifizt á henni, nema fáeinir
stönglar, og eftir því sem iiún stækkaði (því liún stækkaði,
án þess að fitna og án þess að fjöðrunum fjölgaði) — eftir
því sem hún óx, varð hún æ herfilegri álitum. En
drengurinn var blindur fyrir þeim skröksögulega herfileik,
er einkenndi hana og þótti hið eymdarlega væl hennar allt
annað en ljótt — það gekk honum beina leið í hjartastað.
I hans augum var Heillin — ekkert annað. Og sem Heillin
var hún frámunalega lieillandi ævintýravera, gædd dýrmæt-
um gáfum, sem nálguðust töfra, um limaburð, og eftir því
voru aðrar eigindir hennar. Hún var Heillin og ekkert nema
Heillin.
Hann var óþreytandi að finna lienni fóður frá morgni
til kvölds og lagði mikið upp úr tilbreytileik fæðunnar og
ljúffengi. Allt það, sem honum sjálfum þótti hezt, bar liann
Heillinni, en einnig hænsnasælgæti svo sem flugur og ána-
maðka. Að kvökli vafði liann að lienni litauðgum dúkum
og kom henni fyrir í körfunni, eftir að hafa kostgæfilega
hreinsað leifar síðustu nælur úr hreiðri hins aðdáanlega
fugls. Síðan bauð liann lienni góða nótt og kyssti hana á
nefið, •—: átti örðugt m,eð að vera án hennar heila nótt og
liorfði lengi í tómlát fuglsaugun, ef hann skyldi geta lesið
þar eitthvað sem væri að eða hún þarfnaðist. — Og ekki
var dagur fyrr runninn en kallið kom:
Sjáðu, mamrna! — sjáðu, pabbi! -— Heillin dansar! ...
Víst dansaði Heillin. En það var satt að segja hörmu-
legur dans. — Eftir því sem hún eltist veittist henni æ örð-
ugra að finna fótum sínum það jafnvægi, sem, nauðsynlegt
er hverri líkamaðri veru. Stundum valt hún á hliðina í
miðjum dansi og gaf allt upp á bátinn — lá grafkyrr.
Drengurinn reisti hana á fætur, vinblíður og kátur í bragði;
þó brá fyrir skugga leyndrar áhyggju á óskráðu andlitinu.
Um leið reyndi hann, svo htið bar á, að lijálpa lienni til að
fóta sig og talaði við liana huggandi og þó í kennimannstón:
Jörð 367
24