Jörð - 01.12.1943, Síða 45

neinu; er ekki einu sinni í samsvörun („symmetrisk“), en
engu að síður er fullt jafnvægi milli háa endans öðru megin
og „port“-endans liinu megin.
Teygjanleiki nútima-byggingarefnisins er auðvitað tvíeggj-
að sverð. Þar eð lögunin er orðin svona óháð, þá stendur eða
fellur liúsið, sem listaverk, með sjálfu fegurðargildi lögunar
sinnar. Húsameistari, sem vinnur í „sígildum“ stíl, getur
dulið þó nokkuð af lélegum
hlutföllum með skreytingu, en
þá aðstöðu hefur ekki sá, er
byggir i nútímastíl. Enda liafa
mörg slík liús orðið ljót — ekki
af því að stíllinn sé Ijótur, held-
ur vegna hins, að hann krefst
miskunnarlaust smekkvísi og
skilnings af þeim, er færast það
í fang að beita honum.
MEFU4ASTI maðurinn í hópi
nútíma-byggingameistara i
Bandaríkjunum er vafalaust
Frank Lloyd Wright og hefur
hann byggt í nýja-stíl í hálfa
öld. Wright fer sínar eigin
leiðir og hefur undarverða
tilfinningu ekki aðeins um tilganginn með því, sem hann
byggir, heldur engu síður staðsetninguna og byggingar-
efnið. Fyrir 40 árum vann hann í Chicago að byggingu
húsa, sem hvíldu að engu á neinum stíl Iiðins tíma, en
voru öll miðuð við það að vera þægileg íbúðar. Og hinar
löngu láréttu línur þeirra voru eins og útstrevmi frá
sjálfri flatneskjunni, sem teygir sig þar lengra en auga
•eygir. Ilann tólc fljótt að gagnrýna hina óskreyttu steypu-
veggi nýja-stíls Norðurálfumanna og fann þeim til foráttu,
að bæði væri það erfitt og útdráttarsamt að halda þeim
við. Og liann tók að gera tilraunir með steypuhellur, er
höfðu lilhreytilega framhlið.
Frank Lloyd Wright.
JORD
393