Jörð - 01.12.1943, Síða 52

J. A. R. Wylie:
| SAGA |
Bernle gamla lærir að lesa
III.
(Niðurlag).
BGRNLE héfði ekki getað skýrt það. Það hefði ekki
rankað að henni að reyna það. Alla sina æfi liafði
hún þagað yfir því, sem henni lá á lijarta, og þó eink-
um, er hún þjáðist. Hún hafði hara afar hægt um sig eins
og dýrin, þegar þau eru veik. Og hún vakti einskis manns
athygli.
Útflytjendurnir voru lika með allan hugann hver við
sínar sakir. Flestir þeirra voru ungt fólk að hyrja nýtt líf
og höfðu engan áhuga fyrir gömlu fólki, sem enga framtíð
átti fyrir sér. Allir gældu við hörnin og vildu allt fyrir þau
gera, því að þeirra var framtíðin og hugmyndin um sak-
leysi þeirra og ófyrirsjáanlega möguleika snerti viðkvæm-
an streng í brjóstinu.
En það var lítið ósagt af sögu Bernle gömlu og sýnilega
ekkert „spennandi“, svo það var ekki von, að neinn nennti
að grennslast eftir því, sem liún sjálf dró í hlé.
|Otflytjendurnir voru flestir frá Lithaugalandi og Tjekkó-
Slóvakíu og voru i hennar augúm liálftrýlltir menn; jafn-
vel kvenfólkið þeirra ýtti henni frá sér líkt og dauðum hlut,
])ví hún var svifasein og fyrirferðarmikil í öllum sínum
pilsum og „klukkum“. Einu sinni lagði Bernle gamla upp
í það að reyna að elta þær inn í horðsalinn. Það var
matur á borðum, sem hún hafði aldrei áður fundið lyktina
af, hvað þá meir, en skipið hófst og hneig í risavöxnum
öldum — og henni varð óglatt og góðhjartaður horðnautur
fór með hana upp á þilfar og skildi þar við hana á kaðal-
hing.
Hún leit út yfir hafið og lienni fannst það endalaus auðn
og ókyrrð og það kom að henni einliver tómleiki — á þeim
400 JÖRÐ