Jörð - 01.12.1943, Qupperneq 58

hva'ð þessir menn eru að hugsa! Þeir hljóta að vera af sama
tagi sjálfir. Setjið hana í athugun."
Allir sáu, að Bernle gainla var alveg utan við sig. Fólk
stjakaði henni til og leit á liana meðaumkunarblandinni ó-
virðingu og ánægju. Það hafði sjálft verið lirætt um sig, en
vissi nú, að því var óhætt. Að lítilli stund liðinni mundi það
vera meðal vina og vandamanna. Því jiað var ungt og kunni
bæði að lesa og skrifa. Það var sjálfur nýi heimUrinn.
En Bernle gamla skildi livorki upp né niður. Hún beið.
Hún leit aumkunarlega á hvern af öðrum. Og svo kom hinn
vinalegi embættismaður og tók í handlegginn á henni og
leiddi liana burt.
IV.
HVOBUGT vantaði fríðleikann. Með hjartað var eitthvað
naumara. Að öðrum kosti hefðu þau séð, hversu mjög
hann þjáðist. Og þau liefðu gert eitthvað í málinu. Annabel
Iiefði látið James Henry fara út úr stofunni og .Tames Henry
hefði þá í eitt sinn gengið kvrrlátlega út og hún mundi hafa
lagt handlegginn um herðar honum, eins og hún ge'rði fyrr
meir, og sagt: „Hvað er að, Fritz? Hvað er það, sem angrar
þig?“ Og hann hefði hallað liöfði að hennar höfði og sagt
henni það — sagl henni allt af létta.
En það var nú öðru nær, en að svona færi. Við morgun-
verðinn hafði það komið fram, að James Henry væri hættur
við að gera rennibraut, er lægi mílu vegar beint upp í loftið
og aðra mílu beint niður. Hann væri helzt að hugsa um að
gerast eigandi að knattleikavelli. Nógu skemmtilegt að lienda
knetti. Hann væri sjálfur nýhúinn að henda knetti gegnum
glugga. Hann vonaði, að það yrði engum til óþæginda, þó
að raunar hefði vcrið rúða fyrir gíugganum, fólki sé furðu-
sárt um jafnvel gamlar rúður.
Annahel hinsvegar var að hugsa um að kaupa ný föl hjá
Wanamaker. Það vorn nú hennar ær og kýr.
Og hvorugt þeirra hafði veitt því athygli, að hann hafði
varla snert við matnum. Þeim var sama -—■ ef hann aðeins
legði fram peningana.
406
J ÖRÐ