Jörð - 01.12.1943, Qupperneq 62

Fritz Bernle mundi eflir mörgum þeirra, óljóst þó eftir
flestum. Nöfn þeirra suðuðu í eyrum hans eins og liálfgleymt
bernskuljóð. Jóhanni Flitch mundi liann vel eftir. Hann sá
fyrir hugskotssjónum sínum alvörugefna, freknótta and-
iitið hans. Hann liafði dáið eflir harðar þrautir, sem hann
hafði horið sem lietja.
En livað þetta var orðið fjarlægt! Honum varð litið á sina
ágætu skó og brotin í buxunum sínum og einhver óskiljan-
leg blygðun gagntók hann.
„Þeir voru vanir að tala um þig, Frilz. Þegar Hans kom
í síðasta sinn, sagði hann: „Gaman væri að vita, hvað Fritz
er nú að gera.“ Sá hefði nú orðið upp með sér . .. . “
„Mamma!“
„Að hugsa sér! Eiga sjálfur húð! Demantsliringur!“
Myrk reiði gaus upp í lionum — við Annahel og James
Henry og skínandi belgmikinn bílinn og tóhaksbúðina —
og við sjálfan sig. Hann liafði kviðið komu hennar. Og nú
var eins og hann ætti ekkert annað í öllum heiminum. Hún
var eina mannveran, sem var honum innileg. Hún var lireyk-
in af honum. Hún hefði verið það, enda þótt hann hefði
komið til hennar i tötrum.
Og nú mundu þeir ekki einu sinni leyfa honum að taka
liana heim til sín. Raunar varð varla neinn staður nefndur
því nafni. Hún mundi fljótt sjá það út með gömlu augunum
sínum. Hún mundi fljótlega átta sig á, að ástríki þeirra
Annahel og James Ilenry kæmist fyrir á nálaroddi. Henni
mundi ekki dyljast, að húð og bíll væri hégómi, aumasti
liégómi.
Auðnartilfinning altók hann. Hann átti livergi lieima, átti
elckert tungumál, enga aðstandendur.
„Mamma — lilustaðu — ég hef látið nokkuð mikið yfir
mér. Þelta er ekki allt eins og þú heldur. Þú mundir ekki
geta fellt þig við sumt . . . .“
Hún renndi hendinni yfir ermi lians og var sem hún gerði
gælur við efnið: „Enn fínn,“ sagði hún gleltnislega brosandi.
„Mamma! Talaðu ekki svona —■ gerðu það fyrir mig . .. .“
En hún tók ekkert eftir þjáningunni i andmælum hans.
410 JÖRÐ