Jörð - 01.12.1943, Qupperneq 66

hitt mundi hún vel, hvenær henni varð hún ljós. Það var
morgun nokkurn rétt eftir að Bandaríkin gengu í styrjöld-
ina. Fritz hafði verið að lesa fi'éttirnar upphátt á einhvern
undarlegan, dólgslegan hátt. Og þegar liann bætti því við
frá eigin hrjósti, að ekkert væri „svínunum nógu illt,“ hafði
henni orðið litið til lians og blygðun hafði smogið i hrjóst
henni — og hann hafð'i hafði séð það í augunum á lienni.
Eftir það hafði aldrei komizt lag á. Það var eins og hann
liefði haft sérstaka ánægju af því, að erta liana og auð-
mýkja með orðum sínum. Einu sinni var liún búin að
opna munninn til að segja: „Það er aumur fugl, sem
óhreinkar sitt eigið hreiður“ — en stöðvaði sig; liann hefði
hvort eð var ekkert skilið.
Þetta liefði verið auðbærara, ef henni hefði ekki þótt vænl
um hann. Og líka, ef enginn James Henrv hefði verið. Þá
hefði verið hægurinn hjá að fara sína leið.
HÚN var að afgreiða mann, sem leiðrétti hana; hún liafði
gefið honum 10 cent um of til baka. Annar viðskipta-
maður beið eftir afgreiðslu. Raunar leizt lienni ekki meir
en svo á, að það væri tóhak, sem hann væri að liugsa um.
Hann var í dimmbláum, einkennisbúningi og einhver alvöru-
glampi í augum lians. Henni flaug í hug, að hann væri frá
lögreglunni að leita að manninum hennar. Eftir símtalið
kvöldið áður hefði henni fátt komið á óvart úr þeirri átt.
Og jafnvel þó að liún sæi um leið, að maðurinn var eklci í
lögreglubúningi, varð hún að brynja sjálfa sig innvortis,
er hann hallaði sér trúnaðarlega inn yfir búðarborðið og
spurði:
„Er herra Bernle heima, frú?‘‘
„Nei — ef einhverju þarf að skila. .. .“
„Kannske þér séuð frú Bernle, frú?“
„Já, ég er frú Bernle.“
„Jæja — ef ég mætli snúa mér til vðar, mundi það nægja.
Þessu liggur á.“
Enginn var i búðinni hjá þeim nema James Henry og
liann lá undir húðarborðinu og bærði ekki á sér.
414
JÖRÐ