Jörð - 01.12.1943, Qupperneq 68

Annabel athugaði hann eitt andartak. Það var komið
alveg fram á varirnar á henni að segja: „Herra Bernle hefur
aldrei eignazt móður.“ En allt í einu rann það upp fyrir
henni, að það væri eftir allt saman fullhart að orði kveðið,
því einhverju sinni sinni, endur fvrir löngu, þegar þau voru
ung og sæl, liafði hann talað um liana. Og þá höfðu þau
komið sér saman um, að þegar um liægðist fyrir þeim,
skyldu þau skrifa henni. Og svo liafði það þó gleymzt. Þau
liöfðu aldrei séð lit úr önnunum. Og svo kom ófriðurinn
og þá var öllu lokið.
„Eruð þér starfsmaður við innflytjendaeftirlitið?“ spurði
hún hægt.
„Já, það er einmitt það, sem ég er.“ Hann var hneykslaður,
en stilltur vel. „Ilver hélduð þér að ég væri? Issalinn af
götunni?“
„Ja — ég átli enga von á vður. Maðurinn minn hefur ekk-
ert sagt mér.“ — „Ekki sagt yður, að hennar væri von?!“ —
„Nei!“
„Mér þykir fyrir þessu. Það hefði komið öðru vísi út, ef
herra Bernle liefði verið heima.“
„Herra Bernle hefur ekki komið heim síðan í gærmorgun.“
Aftur þögn. Starfsmaður ríkisins var tekinn að gerast
allrauður í framan: „Kannske hann liafi ætlað að reyna að
hlífa yður við geðshræringu?“ — „Trúlegt.“
„Mér skilst, .að gangurinn hafi verið þessi: Hún féll við
lestrarprófið og átti að rannsaka hana nánar. Og liann var
látinn skýra það fvrir henni. Ég fer nú nærri um, hversu
auðvelt það hafi verið, að skilja hana svona eftir þarna —
gamla konuna — móður sína — eftir öll þessi ár. Ég sá hann,
þegar hann kom frá henni — og mér leizt ekki á liann. Mér
sýndist hann grátinn. Og þegar fullorðinn maður grætur,
þá er eittlivað meira en lítið að —- trúið mér til þess.“ —
„Já!“ Annahel var eins og annars hugar.
„Og svo var þetla lireint ekki vonlaust. Það átti að reyna
liana aftur. Ilún var með bréf frá einhverjum skólastjóra-
hjálfa í þorp'inu hennar, sem hélt því fram, að hún gæti vel
lesið, ef hún nyti sín og væri ekki trufluð. Ekki svo að
416 JÖRÐ