Jörð - 01.12.1943, Síða 74

„Já, ætl’ ekki það?! ÞaS eru svo sein, fimm mínútur síð-
an ég sá hana fara í norðurátt. Spurðu næsta félaga mirin
í þeirri átt. Ég vænti ekki, að þú liafir týnt sjálfum þér,
kunningi?“
„Ekki vantar ykkur ímundunaraflið, lögregluþjónana,“
anzaði James Henry jökulkalt.
ÞAÐ var nú engu líkara en að fjöldi manns hefði tekið
eftir ömmu hans. En það versta var, að hún fór i ótal
króka líkt og fluga, og þó að hún væri, að sögn flestra, að eins
nýskropppin fyrir næsta götuhorn og.James Ilenry ldypi
allt livað af tók, þá tókst honum aldrei að hlaupa hana
uppi. Og ananas-is getur varla talizt til undirstöðumatar.
Hann er eins og annar ís, sem er að leysa, ótryggur. Til
harðræðis er heitur ketmatur betri. Er James IJenry datt
heitur ketmatur í hug, varð honum ljóst, að maginn gaf til
kynna, að komið væri að kvöldmatartíma. Fólk geystist
heim úr vinnunni og grunsamlegir náungar fóru slóðina
hans um dimmar og einmanalegar götur. En hvað um það —
farandriddarar i björgunarleiðangri hugsa hvorki um hung-
ur né hræðslu. Og þó aldrei nema maður væri orðinn villlur
— og þó að kæmi slydda — og þó að maður væri sárfætt-
ur, en kökkur í hálsiuum. Maður vonaði i lengstu lög, að
maður færi ekki að hrína!
VII.
TIL eru verk, sem því að eins verða leyst af hendi, að
manni sé ekki Ijóst, hvað til þess þarf. Ef Bernle gömlu
hefði verið Ijóst, að það er enginn vegur fyrir ólögmætan
innflytjanda að sleppa í land úr eftirlitsstöðinni fyrir framan
nefið á starfsmönnum hins opinbera — þá hefði liún heldur
ekki gert það.
En Bernle gömlu var ekkert þvílíkt Ijóst.
Eftir að Fritz var farinn, sat hún ein i hinum eyðilega sal
og heið. Öðru livoru kom maður og kallaði eitthvað liástöf-
um, og í hvert sinn þaut einhver af innflytjendunum upp,
hálftrylltur af æsingi. En ýmist var, að hann talaði ekki
422 jörð