Syrpa - 01.06.1914, Síða 33

ÚRIÐ MITT
223
eins og guð mér til hjálpar,aö snerta
ekki ,,stillinn"‘ — sór og sárt viÖ
lagði, aö úrið gengi allra úra róttast
En ekkert dugöi. Alt, sem þessi
þöngulhaus gat skiliö, var, aö úriö
væri fjórum mínútum of seint og þvi
y r ð i aö hrynda stillinum dálítið á-
fram. Og þótt eg dansaði sem á
eldi alt í kringum hann og kreföist,
að hann snerti ekki stillinn,þá fram-
kvæmdi hann þenna níöingslega
glæp jafn-rólegur eftir sem áöur.
Úriö mitt tók aö flýta sér. Ham-
aöist meir og meir meö hverjum
degi. Aö viku liöinni haföi þaÖ
tekiö sjóöandi hitasótt; blóöhitinn
var hundraö og fimtíu gráöur í
skugganum. Aö tveim mánuöum
liönum voru öll tímatæki í bænum
margar mílur á undan því og þaö
var oröiö þrjátíu og hálfum degi á
undan almanakinu. Þaö var komiö
langt fram í snjókyngi í Nóvember,
þegar Oktober-laufin voru að byrja
aö falla af trjánum. Þaö flýtti fyrir
húsaleigunni aÖ falla í gjalddaga,
sömuleiöis skuldabréfum. í einu
oröi sagt: þaö var aö gera út af viö
mig á allar lundir. Gersamlegn eyöi-
leggja mig.
í dauöans vandræöum fór eg meö
þaö til annars úrsmiös. Hann spuröi
mig, hvert eg heföi áður látiö gera
viö þaö. Eg neitaöi því. Þaö hefði
aldrei fyr veriö neitt aö því. Hann
skoöaöi það meö þrælslegu sigur-
brosi, opnaöi þaö meö ákefö mikilli,
stakk smápípu inn í aðra glirnuna
á sér og skoöaöi gangverkiö. Hann
sagöist þurfa að hreinsa þaö, bera
á þaö,laga ganghraöann — þaö tæki
sig ekki nema vikutíma. Eftir alla
þessa viku-lireinsun, olíu og öll ó-
sköp fleiri, tók úriö mitt aö hægja
svo á sér, aö höggin í því voru ekki
tíöari en lík-klukku hringing. Eg
tók að missa af hverri eimlestinni á
fætur annari, kom aldrei á réttum
tíma á nokkurn fu'nd; fékk engan
miðdegis-verö — alt upp-étið, er eg
kom. Brátt var eg kominn aftur í
daginn í gær,síöan aftur í fyrra-dag
og br&tt var eg oröinn viku á eftir
tímanum. Nú fanst mér eg vera
yfirgefinn af öllum og einmana ein-
hversstaöar aftur í tímanum, en
heimurinn horfinn út í buskan. Mér
fanst eg hafa mikla þrá til, aö fara
aö snúa mér aö múmíunum—smurðu
líkunum — í forngripasafninu og
spjalla viö þær um landsins gagn og
nauösynjar. Eg heimsótti enn einn
úrsmiö. Haun tók þaö alt í sundur
meöan eg beiö; sagði ;ið ,,hólkurinn
væri bólginn“ — fjandinn veit hvaö
hann átti viö. Hann hélt aö hann
gæti ,,læknaö“ það á þrem dögum.
Eftir , ,lækninguna“ liélt þaö nok.k-
urn veginn m e ö a 11 a 1 i, en ekkert
betur. Hálfan daginn æddi þaö eins
og fjandinn væri á hælunum á því,
og tók aö gelta, hósta, hnerra, væla
og hrjóta svo hátt, aö eg gat ekki
heyrt sjálfan mig hugsa fyrir öllum
þeim djöflagangi. Meöan þaö vat í
þessum hamförum,stóö engin klukka
í landinu því snúning. En seinni
hluta dagsins þrammaði þaö áfram
eins og uppgefin húöarbikkja, svo
allar landsins klukkur náðu því
aftur. Og eftir 24 klukkustundir
var þaö aftur oröiö rétt. Þá haföi
þaö ekki gert neitt rneira eða minna
en skyldan bauö því.
En þetta háttalag þess gat eg
ekki felt mig viö; eg fór meö þessa
tímavél til úrsmiös enn á ný. Hann
sagöi, að ,,konungs-boltinn“ væri
brotinn. Eg lét vel yfir aö þaö var
ekkert verra en þaö. — Svo eg segi