Syrpa - 01.12.1920, Blaðsíða 4

354
S YRP A
Mér fanst þetta mjög hugðniæm og sjaildgæf sönn saga, og
eg gerði mér far um að ná í a'lt, er snerti hana, sumpart úr öðrum
skjölum, og sumpart eftir frásögn sjónarvotts að 'því, er gerðist.
— Það lítur út fyrir, að hinn dýrmæti hestur, sem átt er við í út-
dráttunum úr daglbólk föður míns sáh, hafi verið af hreinu Ara-
híu hestakyni, og að ihinn göfugi eigandi Ihans hafi haft hann í
mjög miklum metum. Dagana, sem nefndir eru að ofan, var
verið að flytja hestinn upp eftir Tigris-fljótinu, frá Mo’humra til
Bagdad, og voru tveir hestasveinar með till þess að sjá um hann
og hirða á leiðinni. Auðvitað var allrar varúðar gætt, meðan
verið var að koma hestinum út á skipið( og alt vel um búið 'tiil
þess, að vel færi um hann og hann væri óhulltur á leiðinni. I
byrjuninni mátti heita, að ihestasveinarnir væru hjá þessum ljóm-
andi hesti Ibæði dag og nótt, því þeim var allls ekki ljóst, hvernig
hann kynni að haga sér í Iþessu óvanalega varðha'ldi á skipsfjöl.
Framan af var hesturinn eins og llamíb; og eftir iþví sem dagarnir
liðu( fór hestasveinunum — eins og eðliilegt var — að leiðast að
vera altaf hjá 'klárnum; þeir álitu, að sér væri óhætt að slá slöku
við og slkemta sér á sinn hátt eftir föngum. En sama kvöldið og
hestasveinarnir fóru að silá slöku við, kom nókkuð alveg óvænt
fyrir. Röíkkrið var farið að breiða sig yfir hið nafntogaða fljót,
og engan á skipinu grunaði, að neitt óvanálegt væri á seyði, þeg-
ar menn alt í einu og alveg fyrirvaralaust iheyrðu afarmikinn s'kefl
og skvamp í kvöldkyrðinni. Allir hlupu út að þeim íborðstokikn-
um á Assyria, sem slkellurinn hafði heyrst yfir, og þér getið í-
myndað yður undrun manna, er þeir sáu hinn óviðjafnanlega,
jarpa Arcilbíu-hest Kerr’s ílávarðar vera á hraða sundi frá skip-
inu í áttina til fljótsbákkans. 'Hvernig hesturinn hafði losað
teyming sinn og hlaupið út að skips-bliðinni án þess að til hans
heyrðist eða nokkur yrði var við, var ö'Uum ráðgáta. Þarna sást
hið hnarr-reista og Ifagra hölfuð hestsins á hraðri ferð ýfir spegiil-
slétt fljótið, í áttina tiil hins fagra og frjósama bakka þess. Skip-
stjóri lét vélstjóra strax hægja ferð skipsins, til þess að hann
(skipstjóri) gæti athugað, ihvað hesturinn gerði er hann næði
Iandi. Þegar hesturinn stökk útbyrðis, var skipið á ferðinni fram
hjá ljómandi fallegri grassléttu, en á bák við sléttuna var þykkur
kjarrskógur. Hesturinn náði brátt landi og klifraði upp fljóts-
bakkann, og þá tóku menn eftir því, að fóðurpoki (nosebag)
hestsins var enn fastur við höfuð hans — munnur hans og nasir
niðri í honum. Hesturinn stanzaði snöggllega og fór að hrista